Язмыш сынавы

– Әллә ни юк, ник­тер читләш­те дә куй­ды.
– Аң­ла­шы­ла, ба­ры­сы­на да мин га­еп­ле. – Ру­шан эндәшмәде. – Ру­шан абый, си­не кыз­га­ну­дан да тү­гел, ни белән дә булса ярдәм итә­сем килә. Эш алай әллә ни авыр тү­гел, компь­ютер­ны гы­на бе­лергә кирәк. Иртәгә кил.
– Рәхмәт, ки­лер­мен, эш кирәк, сүз дә юк. Си­нең үзең­нең
тор­мыш ни­чек соң, ха­тын белән үза­ра дим?
– Бер­ни­чек тә тү­гел. Ул үз уры­нын­да, мин үз юлым­да.
Әни әйтә, са­быр ит, ди, са­быр­лык­ның кы­ры кай­да­дыр – бер
Ал­ла гы­на белә.
– Әл­фия апа бел­ми әйтмәс, ул бер­кай­чан да ял­гыш­мый.
Си­нең өе­гезгә кайт­ка­ның бар­мы соң әле?
– Юк, яңа ки­бет ача­быз, көн-төн шу­ның ар­тын­нан чапкан көн. Ил­шат абый­лар­ның да бә­билә­ре ту­ды бит. Ул шатлык­тан өйдән дә чык­мый.
– Әни шал­ты­рат­кан иде, Әл­фия апа чирләп то­ра, ди.
Әллә нин­ди яман чир бул­ма­гае, ябык­ты соң­гы ара­лар­да, ди.
Рөстәм уры­нын­нан си­ке­реп тор­ды.
– Ник аны әллә кай­чан әйтмә­дең? Мин хә­зер тиз генә
авыл­га кай­тып киләм, ә син иртәгә эшкә кил.
Рөстәм шун­дук юл­га чык­ты.
– Кы­зу да кан­лы ин­де, – дип куй­ды Ру­шан.
Рөстәм бар кө­ченә авыл­га та­ба ашык­ты. Ни бул­ган
әни­сенә, нин­ди чир? Әни­се үзе чирләр дә­ва­лый, чирләргә
ти­еш тү­гел. Рөстәм ка­дер­ле өй­нең кап­ка тө­бенә гөж итеп
ки­леп тук­та­ды. Бермәлгә генә әти­сен кү­зал­ды­на ки­тер­де.
Кыч­кыр­са да, ку­са да китм­әячәк. Ул хә­зер те­ге ва­кыт­та­гы йокы­сын­нан ай­ны­ма­ган ма­лай тү­гел. Ашы­гып кап­ка­дан ки­леп
кер­де. Нин­ди ка­дер­ле йорт, ул аның һәр поч­ма­гын са­гын­ган
бит! Сы­ер­лар са­вы­лып, ин­де авыл хал­кы кич­ке­лек­не ашарга утыр­ган ва­кыт­ка ту­ры кил­де. Ин­де җиткән ир-егет бул­са
да, ишек­не үзенә тарт­кан­да дул­кын­ла­ну­ын той­ды. Өстәл
ар­тын­да әни­се уры­нын­да Әдилә уты­ра. Әл­фис белән Ил­дус
кап­ма-кар­шы кич­ке чәй эчеп уты­ра­лар.
– Исән­ме­сез, ке­рергә ярый­мы?
Өй эчендә­геләр өн­ме, төш­ме дип Рөстәмгә текә­леп
кат­ты­лар. Ах­ры­сы, көтмәгәннәр иде. Бе­рен­че бу­лып Әдилә
си­ке­реп тор­ды:
– Абый, абы­ем кайт­кан! – дип йө­ге­реп ки­леп му­е­ны­на
асы­лын­ды. Әл­фис озын, чибәр егет бу­лып үсеп җиткән. Ул
да то­рып кул бир­де, ел­ма­еп ко­чак­лап ал­ды.
Рөстәм әти­сенә ка­рап ал­ды, ул бик би­решкән һәм картай­ган иде.
– Исән­ме, әти, – ди­де.
Өйдә авыр тын­лык ур­наш­ты. Ил­дус ак­рын гы­на ая­гы­на
то­рып бас­ты, авыр ка­ра­шын Рөстәмгә күтәр­де, аның күзләрендә яшь ял­ты­ра­ган­дай то­ел­ды. Рөстәм мо­ны нигә юрар­га
да белмә­де, кат­кан ка­зык ке­бек ба­сып то­ра бир­де.
– Мак­тап йө­ри­сең, утыр, улым, – дип ике ку­лын
Рөстәмгә суз­ды. Рөстәм су­зыл­ган кул­лар­ны учы­на алып нык
итеп кыс­ты. Өй эчендә­ге авыр тын­лык ка­я­дыр чы­гып югалган­дай бул­ды. – Абы­е­ңа аш сал, кы­зым, – ди­де әти­се.
Рөстәм өс­тендә­ге ка­ра кос­тю­мын урын­дык ар­ты­на са­лып
эл­де дә өстәл ар­ты­на ке­реп утыр­ды. Күз кы­ры белән генә әтисен күзәт­те, аның кул­ла­ры җи­ңелчә генә кал­ты­рый иде.
– Аша ты­ныч кы­на, ан­нан сөйлә­шер­без.
Әдилә яңак­ла­ры­на та­я­нып, абый­сы­на сок­ла­нып уты­ра
бир­де. Әни­се өйдә бул­ма­гач, Рөстәм­нең дә та­ма­гы­на аш
бар­ма­ды.
– Әнигә ни бул­ган, ник хәбәр ит­ми ята­сыз? – ди­де
Рөстәм йом­шак кы­на.
– Иртәгә үзем си­нең ян­га бар­мак­чы бул­ган идем, улым,
үзең кай­тып ях­шы ит­тең.
Рөстәм бермәлгә тел­сез кал­ды.
– Әти, син мо­ны чын әйтә­сең­ме?
Әти­се бе­раз читкә ка­рап утыр­ды, кул сыр­ты белән күз
яшьлә­рен сөр­теп ал­ды.
– Ки­чер, ба­лам, ки­чер. Бар­мак­ның кай­сы­сын тешләсәң
дә авыр­та. Бигрәк бу­тал­чык бул­ды шул бу тор­мыш. – Ул
ка­ты ку­лы белән аның белә­геннән сый­па­ды, чын ата­ларча. – Ашык­ма­саң, кал, улым, сөйлә­шик, ал­да төн озын.
Рөстәм кал­ды, кай­тыр­га дип ашык­ма­ды. Кай­чан да бул­
са бер ачы­лып сөйлә­шергә кирәк иде шул. Алар ике­се генә
таң ат­кан­чы ишек ал­дын­да бол­дыр­да сөйләш­теләр.
– Шу­лай да, әти, бер әй­бер­не урап уз­дың. Ми­нем әти
кем бу­ла?
– Беркөн­не ми­ңа исе­рек Са­фу­ан бәйлән­де, белә­сең­ме
си­нең оны­гың ми­нем кыз икән­не, ди. Ми­не­ке, бит очын­да­гы
ми­ңе дә ми­не­ке, ә си­нең ма­лай­ны ал­дап өйлән­дер­деләр, ди.
Өс­темә кай­нар су сипкәндәй бул­ды. Үлсәм дә ба­шы­ма мондый уй кермәс иде. Уты­рып ела­дым, улым, хур­лык­тан. Мин
күп­не күр­дем, төрмә­сен дә, хур­лы­гын да. Үлгәннәр ту­рында на­чар сөйлә­миләр, шу­лай да анаң те­ге дөнь­я­га китмәгән
бул­са, без си­нең белән ике­без дә төрмә юлын­нан кай­та­сы
ке­шеләр тү­гел идек. Син, улым, ми­нем юл­ны уз­дың бу­лып
чы­га. Ә ата­ңа килгәндә, бел­мим, улым. Мин дә си­ңа ях­шы
ата бу­ла ал­ма­дым, үзең хә­тер­ли­сең­дер ни­чек яшәгән­не.
Менә мин дә синнән со­рыйм: кы­зың кем­не­ке? Бик авырт­тыра тор­ган со­рау ул. Әл­фия әни­ең «до­ку­мент­та си­нең улың
дип языл­ган, шу­лай бул­гач, ул си­нең ба­лаң», ди­де. Си­не
ку­ып чы­гар­сам да, рән­җет­миләр микән дип җа­ным әр­не­де.
Са­гын­дым, улым, әни­еңә сер генә бирә­сем килмә­де. За­һир
абы­ең­ның юлы­на чык­ка­ның өчен ачу­ым да кил­де: ха­тын-кыз
беткән­ме? Мин, карт җүләр, Әхсәнгә ышан­дым, юк­саң, минем үзем­не әни­ең шу­лай итеп кур­кы­тып өйлән­дер­де. Үземнең шул ах­мак­лы­гым­ны һич тә ки­черә ал­мыйм.
– Бор­чыл­ма, әти. Хә­тер­ли­сең­ме, ни­чек су­да йөзәргә
өйрәтәләр иде бәләкәй чак­та? – Су ур­та­сы­на бол­гый­лар да
ата­лар, ба­тып үлә­сең килмәсә, йөзәргә кирәк. Менә шу­лай,
мин дә йөзәргә, ке­шедән ким-хур бул­мас­ка ты­ры­шам. Юньсез Мө­нирә ма­лае дигән сүз­не та­мы­ры белән йол­кып ташлар­га ты­ры­шам. Ә кы­зым ми­не­ке, мин си­не­ке, әти. Син дә
ки­чер ми­не, бәләкәй чак­та эшләгән эт­леклә­рем­не мин үзем
дә хә­тер­лим. Ал­ла сак­ла­сын ан­дый тор­мыш­ны ка­бат ки­черергә. Ка­ра, әти, таң ата.
– Әйе, улым, без­нең бе­рен­че ур­так та­ңы­быз. Кыз­га­ныч,
күп­ме ел­лар әрәмгә, аң­ла­шыл­мый­ча уз­ды.
– Бор­чыл­ма, әти, һәрнәрсә­нең үз ва­кы­ты. Менә сы­ер­
лар­ны са­вып, көтүгә ку­а­быз да әни яны­на боль­ни­ца­га төшәбез.
– Улым, анаң­ны югал­ту­дан кур­кам, бик тә кур­кам. Мин
ан­нан баш­ка бер генә көн дә яши ал­мам. Кай­чан­дыр ул безнең ике­без­не дә ка­нат ас­ты­на алып җы­лыт­ты, яшәргә, очар­га
өйрәт­те. – Ил­дус кат­кан кул­ла­ры белән би­тен кап­ла­ды да тынып кал­ды. Рөстәм ак­рын гы­на әти­се­нең җилкә­сенә ку­лын
сал­ды, ба­шын баш­ка терә­де.
– Әти, без бит күмәк, ни­чек тә җиңәр­без ул чир­не.
Ил­дус баш кы­на сел­ке­де.
Икен­че көн­не иртән иртүк алар ин­де боль­ни­ца ише­ге
тө­бендә ба­сып то­ра­лар иде. Әл­фия дә, си­зенгәндәй, иртә
таң белән то­рып урам­га чык­ты. Ил­дус белән бергә Рөстәмне күргәч, бар авыр­ту­ла­рын оны­тып, иртән­ге май ко­я­шы­дай
ел­ма­еп җибәр­де.
– Абау, бо­лай таң белән нишләп йө­ри­сез? Әллә берәр
хәл бул­ды­мы?
Рөстәм берсүз­сез әни­сен ко­чак­лап ал­ды.
– Хә­лең ни­чек, әни?
– Бор­чы­лыр­лык нәрсә юк ке­бек тә, шу­лай да Ка­зан­га
җибәрмәк­челәр.
– Ярый, мин ке­реп сөйлә­шим дә үзем алып китәр­мен.
Чын­лап та, баш та­биб бик тиз ара­да Ка­зан­га җибә­рергә
дип то­ра икән. Рөстәмгә кә­газьләр­не тот­ты­рып, Әл­фи­я­не
Ка­зан­га озат­ты­лар. Китәр ал­дын­нан Әл­фия өйгә ке­реп, бала­лар белән хуш­ла­шып чы­гар­га бул­ды. Ил­дус ак­рын гы­на
Рөстәмгә ку­лын сал­ды.
– Улым, бө­тен өмет синдә. Менә, әзрәк җый­ган ак­ча­ны
да ал, Әл­фис­нең уку­ы­на дигән ак­ча.
– Кирәкмәс, әти, эш ак­ча­да гы­на тор­са, та­бар­быз. Сез
җы­ен­ган­чы мин ба­бай­лар­га гы­на ба­рып ки­лим, җай­лый­сы
эшләр бар.
Рөстәм те­ле­фон­нан гы­на Ил­шат­ка эш­не аң­лат­ты, өйгә кереп тә тор­мый­ча юл­га чык­ты. Ба­ба­сы да ярдәм итәргә ты­рышты, бер про­фес­сор­ның ад­ре­сын, юл­га ак­ча­сын би­реп, оза­тып
кал­ды. Ма­ши­на­га уты­рыр ал­дын­нан Ил­дус Әл­фия янын­нан
китә ал­мый, әйтә­се сү­зен әйтә ал­мый­ча га­зап­лан­ды. Мо­ны
кү­реп тор­ган Рөстәм Әдилә белән Әл­фис­не яны­на ча­кы­рып
ал­ды. Ил­дус­ның бор­чы­луы йө­зенә үк чык­кан иде. Әйтә­се
килгән сүзлә­ре та­мак тө­бенә ки­леп ты­гыл­ды да тор­ды.
– Әни­се, – дигән бул­ды кал­ты­ра­ган та­выш белән. – Әнисе, син ни ин­де, ми­не таш­лап китә күрмә! – Аңа бу сүзләр­не
әйтү җи­ңел тү­гел иде, ни­чек яшәр соң ул ан­нан баш­ка? Башка сүз әйтә ал­ма­ды, кү­ңе­ле тул­ды, ин­де олы­гай­ган ир­нең
кү­зеннән яшь бә­реп чык­ты. Оя­лып кы­на Әл­фи­я­нең би­теннән
үп­те.
– Әти­се, юк­ка бор­чы­ла­сың, бо­лай йөрә­гең­не бе­термә
әле, ми­не кем кар­шы­лар соң?
Ма­ши­на куз­га­лып киткәч, Әл­фия ар­ты­на әйлә­неп ка­рады. Ил­дус ашы­гып кап­ка­дан ке­реп кит­те. «Хә­зер са­рай­ның
берәр поч­ма­гы­на керә дә ба­ла­лар­дан ка­чып кы­на елый инде», дип уй­лап куй­ды.
– Рөстәм улым, кай­тып әти­ең­нең дә хә­лен бе­леп то­рырсың ин­де.
– Син­сез то­рал­мый шул ул, әни, бик кай­гы­ра.
– Ан­дый әй­берләр­не аң­лый баш­ла­гач, син дә ир бу­лып
җиткән­сең ин­де, улым. Аз­мы-күп­ме без бит ин­де бергә гомер ит­тек, ми­ңа да ан­сыз кы­ен. Ях­шы ке­ше ул, улым. Син
дә ях­шы ке­ше бу­лып үс­тең.
Юл озын, сөйлә­шер сүз дә җитәр­лек җы­ел­ган. Ба­рып
җиткәннә­рен сиз­ми дә кал­ды­лар.
Ка­зан Ка­зан ин­де, баш­та ки­леп За­һир­ны тап­ты­лар. Очраш­кач, бер-бер­сенә сәер­се­неп ка­рап тор­ды­лар.
– Абый, үзе­без ту­рын­да со­ңын­нан сөйлә­шер­без, хә­зер,
әйдә, ва­кы­тың бул­са, менә шу­шы боль­ни­ца­ны та­бып, тизрәк
әни­не ур­наш­ты­рыйк.
Рөстәм бик җи­тез бу­лып чык­ты. За­һир белән икәүлә­шеп
әнилә­рен кирәк­ле җиргә ур­наш­тыр­ды­лар. Кирәк­ле про­фессор­ны тап­кач, хәл ачык­лан­ды. Әнилә­ренә тиз ара­да опе­ра­ция
кирәк бу­лып чык­ты. Әзерләр өчен дә бер ат­на ва­кыт кирәк
икән. Па­ла­та­га ур­наш­ты­рып, ин­де китәргә җы­ен­гач, Әл­фия
ул­ла­рын тук­тат­ты.

– Ба­ла­лар, сез бер га­илә ба­ла­ла­ры, шу­ны оныт­ма­гыз.
Бу дөнья без теләгәнчә генә бар­мый ул. Ур­так тел та­бып аңла­шы­гыз. Ил­дус бик бор­чы­лып кал­ды, ял­гыз кал­дыр­ма­гыз,
аның йөрә­ге бик на­чар.
– Ярый, әни, син бор­чыл­ма, без ба­ры­сын да аң­ла­шырбыз, син генә те­рел. Мин Чал­лы­га гы­на кай­тып киләм, эш­лисе эшләр бик күп. Бер-ике көннән ки­леп җитәр­мен.
Рөстәм белән За­һир урам­га чы­гып кит­теләр.
– Белә­сең­ме, За­һир абый, бер­кай­чан бер­кем өчен бо­лай
ку­рык­ка­ным юк иде, хә­зер кур­кам. Үз әни­ем үлгәч тә кайгыр­ма­дым, хәт­та сөен­дем генә бу­гай, чөн­ки сез­нең йорт­тан
бер­кая да китә­сем килмә­де. Әл­фия әни ми­нем өчен иң из­ге
ке­ше бу­лып кал­ды. Мин баш­ка әниләр­не дә һәр­ва­кыт Әл­фия
әни белән ча­гыш­ты­рам. Гүзәл­нең әни­сен кү­рал­мыйм. Ике
сүз­нең бе­рендә «юнь­сез Мө­нирә ма­ла­е», ди. Әл­фия әни генә
бер­кай­чан аның ту­рын­да бер генә дә на­чар сүз әйткә­не булма­ды. Син дә әни ке­бек якын ми­ңа. Ми­нем га­е­бем юк си­нең
ал­дың­да. Белә­сең килсә, оят бул­са да әй­тим, аның ку­лы­на
да ка­гыл­га­ным юк. Өч ел ин­де бер түбә ас­тын­да яши­без,
әйлә­неп тә ка­ра­га­ным юк. – За­һир ак­рын гы­на аңа бо­ры­лып
ка­ра­ды да ка­бат ба­шын ас­ка иде. – Ул си­ңа мәхәббәт, ә миңа һа­ман ни теләсә шу­ны кы­ла­на тор­ган класс­таш. Мин аңа
якын ба­рыр­га да кур­кам. Әнә шул хол­кы ха­рап ит­те дә ин­де
аны. Күп­ме ке­ше­нең яз­мы­шын сын­дыр­ды. Бер­ва­кыт үзгә­рерме, юк­мы, бел­мим. Ник дәш­ми­сең? Те­ге ва­кыт­та да эндәш­ми
чы­гып кач­тың, миннән бер­ни со­ра­ма­дың, әти дә тың­ла­ма­ды.
Көч алар ягын­да бул­ды, чөн­ки алар ту­ган­нар, бер йод­рык
бу­лып төйнәлгәннәр. Ә мин ял­гыз, бер­кем дә килмә­де, дөрес­ме шул хәл, ник без­нең ту­ган­ны рән­җетә­сез, дип. Син
көләр­сең, мин бе­рен­че көннәр­не көн дә төнлә ки­леп, кап­ка
тө­бенә уты­рып ела­дым. Ятим­лек рәхәт нәрсә тү­гел ул, ирегет бул­саң да. Әни генә ми­ңа яшәргә дә, би­решмәскә дә
көч бир­де. Исән генә бул­сын берүк. Әти дә бик би­решкән.
Мин ки­тим ин­де, бәл­ки иртәгә әйлә­неп ки­лер­мен. – Рөстәм
китәргә дип уры­нын­нан тор­ды.
– Тук­та, – ди­де За­һир Рөстәм­нең ку­лын­нан то­тып. – Ми­
ңа... оят си­нең ал­да, ар­тык га­шыйк идем шул мин аңа,
фә­рештә иде ул ми­нем өчен. Көн­че­лек аңым­ны то­ма­ла­ды.
Га­фу ит.
Рөстәм бе­раз абый­сы­на ка­рап тор­ды:
– Без бергә­ме, абый?
– Бергә, Рөстәм!
– Ми­нем шу­ны гы­на ишетә­сем килгән иде, – ди­де ма­тур
итеп ел­ма­еп.
Рөстәм Чал­лы­га кай­тып, тизрәк эшләр­не җай­лар­га
ты­рыш­ты. Өйгә дә төнлә генә кай­тып егыл­ды. Ул кай­тып
кергәндә Гүзәл белән ба­ла аның бүлмә­сендә йо­мар­ла­нып
йок­лап ята­лар иде. Рөстәм, ике көн­лек юл ту­за­нын­нан арыныр­га дип, юы­ныр­га ке­реп кит­те. Шым гы­на, өйдә­геләр­не
уят­мас өчен аяк очы­на гы­на ба­сып, кух­ня­га ке­реп су эч­те.
Чы­гар­га дип ар­ты­на бо­рыл­ган иде, ишек тө­бендә ба­сып
тор­ган Гүзәл белән ка­раш­ла­ры оч­раш­ты. Рөстәм би­ленә
сөл­ге генә бәйләгән, ә Гүзәл кыс­ка гы­на фут­бол­ка­дан ишек
яңа­гы­на сөялгән дә күзлә­рен дә ал­мый­ча ка­рап то­ра. Рөстәм
аның янын­нан ни­чек үтеп китәргә бел­мичә тук­та­лып кал­ды.
Гүзәл­нең ка­раш­ла­рын­да әллә ял­ва­ру, әллә ша­я­ру. Тик Рөстәм
аңа якын ба­рып, күбәләк бу­лып яну­дан кур­ка. Кү­ңел­не ни­чек
кенә кы­тык­ла­ма­сын, те­реләй ут­ка керү белән бер.
– Гөл­наз си­нең бүлмәдән чык­мый си­не көт­те-көт­те дә
йок­лап кит­те.
– Син ка­рап тор ин­де, бу ара­лар­да ми­нем ва­кыт бул­мая­чак.
– Те­ге Ка­тяң яны­на китә­сең­ме?
Рөстәм бермәлгә тын­сыз кал­ды.
– Әлегә китә ал­мыйм, түз ин­де бе­раз. Ки­яүгә чык­мыйсың­дыр бит әле тиз генә?
Гүзәл зәңгәр күзлә­рен Рөстәм­нең күзлә­ренә текә­де.
– Мин ки­яүдә ин­де.
– Ярый, Гүзәл, ары­дым мин, ике көн йок­ла­ма­ган. Бир
раз­вод­ка, тик ка­ра аны, Гөл­наз миндә ка­ла.
– Ми­ңа раз­вод кирәк­ми, ми­ңа син кирәк, – дип пы­шылда­ды.
Рөстәм, ял­гыш ишетәм­ме дип, тук­тап кал­ды.
– Мин бү­ген За­һир абый­га әйт­тем, кирәксә, ки­леп ал,
тыр­нак белән дә ка­гыл­ма­дым, ди­дем.
Гүзәл­нең күзлә­ре ту­лы яшь иде, ул ак­рын гы­на Рөстәмгә
якын ук ки­леп бас­ты да күзлә­ренә ка­ра­ды:
– Ә син ми­не яра­та ал­мый­сың­мы, ник ми­ңа баш­ка берәү
кирәк­тер дип уй­лый­сың, ник ми­не җә­фа­лый­сың? Шу­лай
шул, Са­фу­ан­нан кал­ган кемгә кирәк. – Гүзәл кырт бо­ры­лып
үз бүлмә­сенә ке­реп кит­те.
– Тук­та, мин алай дип әйтмә­дем лә әле. Са­фу­ан­ның ни
кат­на­шы бар мон­да?
– Мин үзем­не ничәмә ел­лар ничәмә тап­кыр­лар кы­рыпкы­рып юдым, тик ул пыч­рак бет­ми. Син җы­е­на­сың да Ка­тя
яны­на чы­гып китә­сең, чөн­ки аны Са­фу­ан абый пыч­рат­ма­ган.
Мо­ның җа­ны юк, ка­ты бә­гырь­ле, ди­сең­дер. – Гүзәл мендәренә кап­ла­нып үк­си-үк­си ела­ды. Рөстәм бө­тенләй юга­лып
кал­ды. Ул бо­лар­ны ише­тер­мен димәгән иде бит. Гүзәл­не ярату тү­гел, ут­тан ку­рык­кан ке­бек кур­ка, яра­тыр­га кур­ка, җен
бит ул. Рөстәм күптән ин­де ма­лай-ша­лай тү­гел, чын хисләр
аны да кы­зык­сын­дыр­мый тү­гел, тик Гүзәл...
Рөстәм ак­рын гы­на аның ар­ка­сы­на ка­гыл­ды, ни­чек юатыр­га бел­мичә, чәчлә­реннән сый­па­ды. Ак­рын гы­на күтә­реп
ал­ды­на утырт­ты. Ул да Гөл­наз ке­бек үк­си-үк­си ку­е­ны­на
сең­де. Чәчлә­рен ара­лап, яшь­ле зәңгәр күзлә­ренә ка­ра­ды.
Үзе­нең йөрә­ген «я­нам бит» дигән уй ки­сеп үт­те. Елап шешенсә дә, ул шул­чак­лы чибәр, ка­гыл­мый­ча мөм­кин тү­гел.
Ша­шып күкрә­генә кыс­кан­ны үзе дә сиз­ми кал­ды. Яшь кан
бер кай­ный баш­ла­са, ты­яр­мын димә. Күз яшьлә­ре, кай­нар
иреннәр ба­ры­сы бергә ку­шыл­ды да бер өермәгә әйлән­де.
Алар ике­се дә ты­е­ла ал­мый­ча уп­кын өермә­сенә ке­реп югалды­лар. Рөстәм ары­га­нын да оныт­ты. Әтәчләр кыч­кыр­ган­чы
дигәндәй алар бер-бер­сеннән ае­ры­ла ал­ма­ды­лар. Йок­лар­га
ин­де ва­кыт та кал­ма­ган иде, Рөстәм то­рып ки­ен­де. Гүзәл
аның һәр ады­мын күзә­теп ят­ты. Сок­лан­мый­ча мөм­кин тү­гел
иде. Ул аны бер­кемгә дә бирм­әячәк!
Рөстәм төнлә бул­ган өермә ту­рын­да уй­ла­мас­ка ты­рыш­ты, ә ул, үч иткәндәй, ка­бат-ка­бат искә тө­шеп, кү­ңел­не
кы­тык­ла­ды. Ә бү­ген көлсә, мин ша­ярт­тым гы­на дисә? Сер
бирмәскә кирәк, ни­чек тә ты­е­лып ка­лыр­га кирәк. Тизрәк
тик­ше­реп ка­рый­сы кил­де. Төш­ке аш­ка өйгә кай­тып, кә­газем оны­ты­лып кал­ган дигән бу­лыр. Рөстәм кай­тып кергәндә
Гүзәл үзе генә, җыр­лый-җыр­лый өй җы­еш­ты­рып йө­ри иде.
Өс­тендә Рөстәм­нең өйдә кия тор­ган олы фут­бол­ка­сы. Өйдә
му­зы­ка да акы­ра, үзе дә акы­рып җыр­лый, ке­ше кергән­не дә
ишет­ми. Рөстәм шым гы­на ел­ма­еп бу та­ма­ша­ны күзәт­те.
Ан­нан нык итеп та­мак кыр­ды. Гүзәл сискә­неп кит­те. Алар
бер-бер­сенә текәл­деләр.
– Әллә ошый­мы ми­нем фут­бол­ка? – Ул мо­ны шун­дый
итеп әйт­те, күзлә­рендә ха­тын-кыз­лар ба­шын әйлән­дерә торган ка­раш.
– Ошый... Мин аның исен яра­там, син юк­та һәр­ва­кыт
ки­еп йө­рим, – ди­де итәк очын бө­терә-бө­терә. Ан­нан кы­юсыз гы­на күзлә­рен күтә­реп ка­ра­ды. Рөстәм эндәшмәгәч, үз
бүлмә­сенә ке­реп кит­те, ашык­мый гы­на фут­бол­ка­ны сал­ды.
Рөстәм ин­де ишек ка­тын­да кос­тю­мын са­лып, әллә кая бол­гап
ат­кан иде. Җый­нак ма­тур гәүдәгә ты­ныч кы­на ка­рап то­рып
бу­ла­мы соң?!
– Ух, си­хер­че бит син! – ди­де дә бар белгән ирләр оста­лы­гы белән за­кон­лы ха­ты­нын ку­е­ны­на ал­ды. Ул шун­дый
итеп иркә­ли, Гүзәл ва­кыт-ва­кыт аңын җуй­ган­дай бул­ды.
Баш­ка бер­кемгә алыш­ты­рыр­га теләмә­сен дигәндәй, көч­ле
кул­ла­рын­да ка­мыр итеп әвәлә­де. Гүзәл наз­га чы­дый ал­мыйча, әле ың­гы­раш­ты, әле му­е­нын­нан кы­сып ко­чак­лап, ты­ны
беткән­че су­ы­рып-су­ы­рып үп­те, ко­лак яф­рак­ла­рын теш­литеш­ли, «я­ра­там, яра­там бит мин си­не, га­зап­ла­ма, көнләштермә ми­не, бир­мим бер­кемгә дә, бир­мим, син ми­не­ке генә!»
дип ка­бат­ла­ды. Ха­тын-кыз гы­на ко­лак белән ярат­мый шул,
ир-ат та яра­та ан­дый сүзләр­не. Рөстәм су­ы­на төшкәч:
– Гүзәл, әгәр дә ми­нем белән баш­ка­лар белән уй­на­ган
ке­бек уй­ный­сың икән, үзеңә үпкәлә. Ми­нем дә бик тә яра­тасым да, яра­ты­ла­сым да килә, тик мин си­нең кем икә­нең­не
дә ях­шы хә­тер­лим. Ял­гыш кы­ек ба­са­сың икән, мин бо­ры­лам да чы­гам да китәм.

Дәвамы бар.

Зифа Кадырова.