Синсез килгән язлар

Яңа елга бер атна кала Алсуларны хастаханәдән чыгардылар. Баланың бөтен бәйләвечләрен салдырып, матур киемнәрен кидереп куйгач, Алсуның шатлыгына чик-чама булмады, ни еларга, ни көләргә белмәде. Дулкынлы кап-кара чәчле, кара күзле, озын кара керфекле бала шулкадәр дә матур, сөйкемле иде.

– Әнекәй генәм, балам, син нинди чибәр егет икәнсең!

Җитмәсә, ул бик теремек иде, тотынып тәпи дә йөреп китте. Озатырга шәфкать туташлары, табиблар җыелды, әлегә Илшат кына юк иде. Алсу аның юклыгына борчыла башлады. Бервакыт ишек ачылып китте, ишектә кочагы белән чәчәк күтәреп Илшат тора иде. Аның өстендә бәйрәмчә костюм, ак күлмәк.

– Мәһабәт ир заты, хәзер андыйлар сирәк очрый, -дип куйды кемдер.

Алсу да бик дулкынлана, бит алмалары кызарып чыкты.

– Менә, әтисе дә килеп җитте, – диде шәфкать туташы, – ай, купшы да егетләр, кара, ничек әтисенә охшаган!

Чынлап, ниндидер охшашлык бар иде шул. Чигәләре агара башласа да, ул да бөдрәләнеп торган кап-кара чәчле, күз-кашы кара, карашы үткер.

Шәфкать туташы баланы җитәкләп алды да:

– Әйдә әле, әтине каршы алыйк, әйдә, – дип, Илшатка таба атлады.

Илшат идәнгә чүгәләп көтә башлады, ә бала, көлә-көлә килеп, аның куенына чумды. Ирнең шатлыктан күз яшьләре бәреп чыкты. Йөзен баланың иңенә яшерде. Моннан да бәхетле көне булдымы икән бу тормышта? Булгандыр, тик бу шатлык берсенә дә охшамаган, йөрәкне өздерер дәрәҗәдә татлы иде.

Гүзәле, Алсу Казанга килгәннән бирле, гел әнисе янына килеп йөрде, тик бер тапкыр да Илшат белән очрашырга туры килмәгән иде, ул да аптырабрак калды. Әнисенең колагына гына:

– Әни, син әтине бөтенләйгә онытмассыңмы соң? -дип пышылдады.

Алсу кызына борылып карады, күзләре тулы яшь иде. Әтиләре кызганычмы, әниләрен башка кешегә бирәселәре килмиме, әйе, вакыт кирәк, кечкенәсе түгел әле, монда олылары белән аңлашасы бар.

Алар машинага төялделәр, ярты ел буена Казанда ятып, әйберләре дә байтак җыелган. Багажникны шыплап тутырдылар. Илшат Алсу белән артка утырды да баланы кулына алды:

– Үзем тотып кайтам, – диде. Аның дулкынлануы йөзенә чыккан, сиздермәскә, яшерергә тырышса да, күзләре елмая иде. Бала тәрәзәдән карап барды-барды да йоклап китте. Водителен кисәтеп куйды: – Ашыкма, ипләп кенә бар, монда бик кадерле кешеләр кайта, – дип, акрын гына Алсуның кулына үрелде.

Илшат аның кулын нык кына учында кысып куйды. Алсу үзе дә сизмәстән, «аһ» итеп, күзләрен йомды, бар тәне буйлап әллә нинди, моңарчы таныш булмаган дулкыннар йөгереп узды. Ир үзе дә шул халәттә иде. Янында водителе булмаса, бәлки, ул Алсуның иреннәренә капланыр да башын югалтыр иде. Сусаган иде аның җаны назга, кагылмаса да, Алсуның күз карашыннан да кабынып китәргә тора бит. Ничек кенә булмасын, ул үзенең хисләрен йөгәнләргә тиеш, бер ел көтәргә сүз бирде бит.

– Безне өйдә әбиебез көтә! Алсу, аптырап:

– Кем? – диде.

– Кайткач, күрерсең. Бүген монда каласыз, ә иртәгә кайтарып куярбыз.

Алар яңа салынган коттеджның капка төбенә килеп туктауга, капка ачылып китте дә аннан Фирая апалары килеп чыкты.

– Менә бу безнең әби була, – диде Илшат, елмаеп. Алсу, шатлыгыннан нишләргә белмичә, Фираяны кысып кочаклап алды.

– Фирая апа, җаным, юлымда очраган фәрештәм бит син, – дип пышылдады.

Алар йортка үткәч, Алсу үз күзләренә ышанмый торды: йорт матур итеп заманча җиһазланган, кинофильмнардагы йә әкияттәге кебек. Тәмле булып бәлеш исе таралган. Өстәл янына утыргач, Илшат махсус бала урындыгы китереп куйды.

– Без улым белән менә шунда утырачакбыз. Аннан, мин бер-ике генә сүз әйтим әле... – Бераз уйланып торды да Фираяга текәлде. – Бүгенге бәхетем сезнең фатиха белән килгән, Фирая апа, моннан ары да сез безнең йортның олы кунагы, безнең улыбызның әбисе булсагыз, без бик шат булыр идек. Сез бит без өч ялгызны берләштереп бәхетле иттегез. Бу могҗиза, бу өстәл, бу тәмле исләр, бу бит – гаилә өстәле! Мин бит – зур гаиләдә үскән кеше, кемдер бу бәхетне күптән кичергәндер, ә миңа менә бүген генә килә. – Илшат тирән итеп сулыш алды: – Ах, мин бик дулкынланам, – диде, маңгай тирен сөртеп. – Алсу, без бәхетле булырга тиеш, мин бит хәзер сездән башка яши дә алмам кебек. Ярты ел минем өчен бик күп, белмим, ничек түзәрмен, син кире уйламассың бит, мин шуннан гына куркам.

Алсу, елмаеп:

– Юктыр, – дип куйды. Ул әле, чынлап та, бу тормышны ничек кабул итәсен үзе дә күз алдына китерә алмый. Үз була алырмы бу йортка? Бу бит – бөтенләй башка тормыш. Рәхмәт аңа, вакыт биргәненә, ашыктырмавына. Ул Илшатка карап елмайды да баш селкеде: – Мин тырышырмын.

Өстәл янында бик озак сөйләшеп утырдылар. Фирая соңлап кына үз авылына кайтып китте. Кайтканда юл буена һаман күңеле белән алардан аерыла алмады. Бәхетле булыр өчен дә тырышырга кирәк шул. Бәхет килде, тик аны ничек ныгытырга һәм саклап калырга? Бу яшьтә нәрсәнедер үзгәртү авыр. Аларның барысына да яңа тормыш, яңа гаилә кодекслары корырга, ә ул һәр гаиләнең үзенеке үз төрле, бер-берсенең холкына күнегергә кирәк булачак. Яшь чакта, ачуың килсә, кычкырып талашырга да кочаклашып ятып йокларга һәм онытырга була, ә болар ул яшьтән үткән. Күп нәрсәне күрми, әйтми калу яхшырактыр. Бу яшьтә һәр әйткән ялгыш сүз йөрәккә шырпы булып кадала. Алар икесе дә – акыллы, ипле кешеләр, җиңеп чыгарлар, Аллаһы боерса.

Авылына кайтып җиткәндә инде төн җиткән иде. Таксидан төште дә тирә-ягындагы аклыкка сокланып торды. Яссы тау битләрен кар ястыгы япкан. Төнен дә нинди аклык, җирдә тынычлык, йөрәктә дә тынлык. Шушы кар астындагы җир кебек, йөрәк тә ялга тарыган. Озакламый Яңа ел җитә, балалар киләбез диделәр.

Этен ычкындырды да, капка төбендәге бүкәнгә утырып, тирә-якны күзәтте. Башта берни дә юк, тик шулай тын гына утырырга ярата ул. Ярата шул салкын ак кышны. Ник кешеләр шушы ак кышларны ташлап, әллә кая җылы якларга китәләр? Ничек яшәмәк кирәк шушы ап-ак карларны күрмичә! Ул торып йөренеп килде, аяк астында кар шыгыр-шыгыр килә. Күктә йолдызлар җемелди.

Икенче кыш, икенче Яңа ел синсез килә...

Дәвамы бар.

Зифа Кадырова.