Язмыш сынавы

Сал­кын кыш ур­та­сын­да Са­бир­лар­ның тәрәзә тө­бенә
ашы­гыч ярдәм ма­ши­на­сы ки­леп тук­та­ды. Ма­ши­на­дан Са­бир
белән ике сол­дат төш­те. Тән­зилә, ике сол­дат­ның бер­се аның
улы бу­лыр­га ти­еш, кай­сы­сы соң, дип, та­ныр­га ты­рыш­ты.
Ничә ай кө­теп ары­ган җан тыш­ка, кар­шы алыр­га таш­ланды. Ма­ши­на ал­дын­да кай­наш­кан ке­шеләр яны­на йө­ге­реп
кил­де:
– И улым, улы­ка­ем, кайт­тың­мы? – дип, кай­сы­сын ко­чаклар­га бел­мичә әле бер­се, әле икен­че­се янын­да бө­те­релгәндә,
ире­нең яшь­ле күзлә­рен кү­реп, үрә ка­тып кал­ды, исенә ки­леп,
ак­рын гы­на ма­ши­на эченә күз таш­ла­ды. Ма­ши­на эчендә
бәләкәй генә бу­лып ят­кан ке­ше гәүдә­сен күргәч, чы­рае ап-ак
бул­ды. Оза­тып килгән та­биб егет ана­ны ко­чак­лап бер читкә
алып кит­те:
– Апа, апа, кыч­кы­ра күрмә­гез, әйдә­гез, өйгә ке­реп урын
әзер­лик.
– Аңа ни бул­ган, ул те­ре­ме? – дип со­ра­ды Тән­зилә, калты­ра­вын ты­яр­га ты­ры­шып.
– Те­ре, апа, те­ре! Бар да ях­шы бу­лыр, сез бит ана ке­ше,
са­быр­лык кирәк.
Ру­шан­ны оде­ял­га са­лып, дүрт поч­ма­гын­нан то­тып алып
кер­деләр. Өйдә­геләр өчен бу бер кур­кы­ныч кар­ти­на ке­бек
иде. Төп­ке бүлмә­нең әй­берлә­рен бу­ша­тып, урын-җир­не
та­биб куш­кан­ча әзерлә­деләр. Ру­шан һа­ман бер­кем белән
дә сөйләшмә­де. Аның хә­лен урт сөяклә­ре­нең ар­лы-бир­ле
йөр­үеннән генә аң­лар­га бу­ла иде. Әни­се улы­на ка­ра­ды,
тик ни бул­га­нын һа­ман да аң­лап бе­термә­де. Кемнән җа­вап
алыр­га да бел­мичә, кур­ку ка­тыш со­рау­лы ка­раш­ла­ры белән
әле бер­сенә, әле икен­че­сенә ка­ра­ды. Бө­те­не­се ка­раш­ла­рын
читкә бор­ды­лар. Тән­зилә, ни­һа­ять, үзен кул­га алып, улы­на
якын­рак ки­леп, аның ага­ра баш­ла­ган чәчлә­ренә, ка­ны качкан ап-ак чы­ра­е­на ие­леп ка­ра­ды, ка­ра­ган са­ен үзе­нең дә йө­
зеннән кан кач­ты. Ана ке­ше яңа ту­ган са­бый­ны ба­ла ту­ды­ру
йор­тын­нан алып кайт­кач ни­чек сү­теп ка­ра­са, ул да шу­лай,
ашык­мый­ча, ак­рын гы­на ба­ла­сы өс­тендә­ге оде­ял­ны сүт­те.
Кү­ңе­ле сизә, нәрсә­дер бул­ган. Йөрә­ге күбәләк уры­ны­на лепер­ди, кур­кы­ныч. Юан итеп урал­ган ике тез ба­шын күрү
белән кинәт сискә­неп кал­ды, кыч­кы­рып җибәрүдән кур­кып,
авы­зын кы­сып кап­ла­ды, ба­шы әйлә­неп, кү­ңе­ле болгана башла­гач, тыш­ка таш­лан­ды. Өй эчендә че­бен очар­лык тын­лык
тор­ды. Оза­та килгән та­биб та аның ар­тын­нан чы­гып кит­те.
Тән­зилә ише­гал­ды ур­та­сын­да, бер кат күлмәктән, әң­гер­әеп
то­ра бир­де.
– Бу ни хәл, без бит аны би­тен дә сы­дырт­тыр­мый саклап кы­на үс­тер­дек. Мин бит алар­га мон­дый ба­ла бирмә­дем,
нишләп ми­ңа яр­ты гы­на ба­ла бирәләр? Йә Ал­лам, кая аның
яр­ты­сы? Ар­ми­ягә мин сау-сә­ламәт ир-егет үс­те­реп бир­дем,
нишләт­теләр ми­нем ба­лам­ны?
Өзгәләнә-өзгәләнә ела­ды сол­дат ана­сы. Кай­да, кем белән
сөйләш­те, әлегә үзе дә аң­ла­ма­ды. Кыш­ның ачы сал­кы­нын да
той­ма­ды. Са­бир ха­ты­ны­ның ба­шы­на шәл яп­ты, өс­тенә куртка­сын ки­дер­де. Бу көннәрдә ул да ябык­ты. Йо­кы­сыз­лык­тан
ары­ган күзлә­рен ха­ты­ны­на текә­де. Аңа ку­шы­лып ела­мас­ка,
үзен кул­га алыр­га ты­рыш­ты.
– Ана­сы, ана­сы дим, әйдә, өйгә ке­рик, ки­терә килгән кешеләр­не аша­тып оза­тыйк. Тик ба­ла ал­дын­да кы­чы­рып елый
гы­на күрмә, нык бу­лыйк.
Ике күр­ше ара­сын­да­гы ту­ры кап­ка­дан Ил­дус кү­рен­де.
– Исән­ме, күр­ше, кайт­тың­мы?
– Кайт­тык, күр­ше, кайт­тык. Менә ке­шеләр­не оза­тыйк
та, ан­нан сөйлә­шер­без. Әйдә, ана­сы, ке­рик... – Тыш­та тәмәке тар­тып тор­ган сол­дат­лар­га ка­рап ал­ды да авыр су­лап
куй­ды.
Ил­дус күр­ше­се­нең иңнә­ренә ку­лын са­лып:
– Тук­та, күр­ше, без­нең мун­ча да ягыл­ган, ашар­га да
пешкән, безгә кер­сеннәр, хә­зер Әл­фи­ягә әйтәм, – дип яңа­дан
үз иха­та­ла­ры­на то­рып йө­гер­де.
– Әле дә күр­шеләр бар, – дип уй­лап куй­ды Са­бир.
Алар­ның бү­геннән яңа тор­мыш баш­ла­на, нигә то­тыныр­га да бел­ми ап­ты­ра­ган кай­гы­лы чак­ла­ры. Та­мак­ла­рын
туй­ды­рып, мун­ча­лар кер­теп, сол­дат­лар­ны кич­ке як­та гы­на
озат­ты­лар.
Са­бир­ны иң бор­чы­га­ны – улы­ның сөйләшмә­ве. Әле
бер авыз ачып сөйләшкәннә­ре юк. Гос­пи­тальдә үзлә­ренчә
аң­лат­кан бул­ган­нар иде аң­ла­ту­ын, өйгә кай­тып әзрәк ты­нычлан­гач, сөйлә­шер ул, ди­деләр. Кем белгән – хә­зер нишләргә?
Дө­ре­сен әйткәндә, аның бө­тен өме­те Әл­фи­ядә иде. Бер тапкыр кот­кар­ды бит, бәл­ки та­гын кот­ка­ра алыр. Аяк­лар ин­де
ба­ры­бер үсм­әячәк, акы­лы­на гы­на зә­гыйфь­лек килмә­сен.
Сөйләшә баш­ла­мый­ча мо­ны бе­леп бул­мый. Ич­ма­сам, кай
җи­ре авырт­ка­нын әйт­сен иде. Йә Ал­лам, са­быр­лык бир. Тәнзилә дә күп ва­кыт иң­баш­ла­рын асы­лын­ды­рып, бер нок­та­га
текә­леп уты­ра. Авыл хал­кы, күр­ше-тирә яшьләр хәл бе­лергә
дип кап­ка тө­бенә җы­ел­ган­нар иде дә, Ил­дус кар­шы чык­ты:
– Бор­чы­ма­гыз, әлегә бер­кем белән дә сөйлә­шер­лек түгел, хә­ле авыр, әзрәк ва­кыт үт­сен, – дип ке­шеләр­не та­рат­ты,
тик бер­сен генә өйгә уз­ды­рып җибәр­де.
Ишек ачыл­ган та­выш­ка Са­бир белән Тән­зилә күтә­ре­леп
ка­ра­ды­лар.
– Исән­ме­сез, ми­ңа ке­рергә ярый­мы?
– Әй ба­ла.. – Тән­зилә читкә бо­ры­лып елап җибәр­де.
– Кер, кы­зым, кер, – ди­де Са­бир уры­нын­нан то­рып. –
Кил, утыр, сөйлә­шик. Син ин­де, ба­лам, бор­чы­лып йөрмә,
күрмәгә­нең хәер­лерәк. Оныт син аны, оныт. – Та­ма­гы­на төер
ки­леп ты­гыл­ды, кыз­га­ныч иде улын шун­дый чибәр кыз­дан
мәхрүм итү. Ни хәл кы­ла­сың хә­зер...
– Са­бир абый, ул бит аяк­сыз гы­на, баш­сыз тү­гел, ә аякка про­тез ясый­лар. Сез нәрсә кай­гы­га ба­тып уты­ра­сыз? Бар
да ях­шы бу­лыр. Ми­нем ба­бам да су­гыш­тан аяк­сыз кайт­кан,
әби­ем биш ба­ла тап­кан. Алар бик ма­тур яшәгәннәр.
Тән­зилә гаҗәп­се­неп, яшь­ле күзлә­рен сөр­теп, Ләйсәнгә
текәл­де, ан­нан якын­рак ки­леп, ко­ла­гы­на ук ди­яр­лек:
– Аның бит ике ая­гы да юк, – дип пы­шыл­да­ды.

– Бу­лыр, яра­ла­ры гы­на төзәл­сен, бар да бу­лыр. Мин
яны­на ке­реп чы­гыйм ин­де.
– Ул сөйләш­ми, – ди­де ап­ты­раш­та тор­ган Са­бир.
– Бү­ген сөйләшмәсә, иртәгә сөйлә­шер, бик са­быр бу­лырга кирәк. – Ләйсән әк­рен генә Ру­шан ят­кан бүлмәгә ке­реп
кит­те дә ар­тын­нан ишек­не яп­ты.
Тән­зилә белән Са­бир, фә­рештә­дер бу кыз дип, тын да
ал­мый­ча, ул ке­реп бикләнгән ишеккә ка­рап кал­ды­лар.
* * *
Ру­шан­ның әни­се белән әти­се, менә хә­зер Әл­фия ке­реп
җитәр, дип көт­теләр, ә ул ке­рергә ашык­ма­ды. Са­бир үзе аларга ке­рергә бул­ды. Кергәч, Әл­фи­ягә ка­ра­ды да, сүз баш­лар­га
кый­мый­ча, чы­гып китәргә бул­ды.
– Са­бир, – ди­де Әл­фия, – ашык­тыр­ма ми­не, ва­кыт җиткәч, мин үзем ке­рер­мен. Мин аны мон­нан да ях­шы күрәм.
– Сөйләш­ми бит, сөйләш­сен иде хет.
– Сөйлә­шер, Са­бир. Ул ишетә. Ва­кыт кирәк.
Чын­лап та, кем­нең су­гыш ин­ва­ли­дын күргә­не бар, кем
ка­рый ала ан­дый яра­лы­ны? Алар ни­чек то­ты­нып бәйләргә,
ни­чек укол­лар ка­дар­га да бел­миләр иде, ярый әле ярдәмгә
Ләйсән кил­де. Ка­ян өйрәнгән­дер, кул­ла­ры ки­ле­шеп то­ра.
Ру­шан­ның озак яту­дан ян­баш, ар­ка үзәклә­рендә су­ла­нып
ти­шелгән ти­шекләр зур чи яра­га әйләнгән. Бо­лар­ны Са­бир
Ка­зан­да ча­гын­да кү­реп тә шак­кат­кан иде. Әл­фия нин­ди­дер
да­ру би­реп чы­гар­ды, Ләйсән әллә нин­ди зәңгәр лам­па­лар
алып кил­де. Ру­шан­га ки­леп ка­гыл­саң, ап-ак бу­лып ка­та да
ка­ла.
Рөстәм белән Әл­фис­нең Ру­шан­нан су­гыш ту­рын­да сораш­ты­ра­сы­ла­ры, сөйләшә­селә­ре килә, тик әнилә­ре кермәскә
куш­ты. Ру­шан һа­ман сөйләш­ми, тик урт сөяклә­рен генә чәйни. Аша­вы­ның рә­те юк.
...Әл­фия тө­нен кер­де. Йо­кы­га киткән Ру­шан­ның маңга­е­на ку­лын куй­ды, ко­ты алы­нып читкә тай­пыл­ды, шы­быр
тиргә бат­ты. Ан­нан, үзендә көч та­бып, ка­бат өс­тенә иел­де.
Егет­нең зи­һе­не кур­кы­ныч бер кү­ре­неш ал­дын­да тук­тап кал­ган. Ни кыч­кы­ра ал­мый, ни елый ал­мый җә­фа чигә. Әл­фия
аның өс­тенә иел­де дә, нин­ди­дер сүзләр пы­шыл­дый-пы­шылдый, күкрә­генә кы­сып ко­чак­ла­ды. Ру­шан кинәт ка­ты итеп
кыч­кы­ра баш­ла­ды: «Душ­ман­нар хә­зер ба­ры­быз­ны да кы­рып
бе­терәчәк, Са­ша, Са­ша, син кай­да?» Ру­шан ка­ты итеп сү­генде, кем белән­дер су­гыш­кан­дай ит­те. Са­бир да йө­ге­реп ке­реп
улы­ның кул­ла­рын кы­сып тот­ты. Бик озак бәргәләнгәннән
соң, арып, ты­ныч­ла­нып, тирән йо­кы­га тал­ды. Әл­фи­я­не дә
Ил­дус өйлә­ренә алып чы­гып кит­те.
– Са­быр­лык кирәк, Са­бир, бу су­гыш­лар бик озак­ка ба­рачак. Мин аның ка­тып кал­ган нерв­ла­рын гы­на уят­тым.
Чын­лап та, Ру­шан бик еш кыч­кы­рып уя­на баш­ла­ды,
өйдә­геләр­нең ба­ры­сын аяк­ка бас­ты­ра. Си­ке­реп то­рып аягы­на ба­сам дип егы­лып төшә дә, то­ра ал­мый­ча, акы­рып
ела­ган чак­ла­ры да күп бул­ды. Ата-ана­ның йөрә­ген әр­неткәне – ба­ла­ла­ры­на бер­ни­чек тә ярдәм итә ал­мау. Егыл­ган са­ен
ки­сек аяк ба­шы ка­нап чы­га, аны күргән Тән­зилә кур­ку­дан
ко­са-ко­са чир­ли.
Ру­шан аңы­на ки­леп Ләйсән­не күргәч, ни дә бул­са әйтә
ал­мый­ча ка­тып кал­ды. Ә Ләйсән бер­ни бул­ма­ган­дай яны­на
ки­леп утыр­ды да шун­дый якын итеп ел­май­ды. Үре­леп егетнең ку­лын үз кул­ла­ры­на ал­ды:
– Бар да арт­та кал­ды, бар да ях­шы бу­ла­чак.
Ру­шан кү­зенә төелгән яшьләр­не күрсәтүдән кур­кып
кинәт ба­шын читкә бор­ды.
– Баш­ка ки­леп йөрмә, мин хә­зер си­ңа тиң тү­гел.
– Алай­са, мин карт кыз бу­лып уты­рып ка­лам ин­де.
Ярар, менә яра­ла­рың­ны гы­на дә­ва­лыйм да китәм. – Ләйсән
кар­шы сөйләшмә­де. Җенлән­дермәскә, ачу­ын чы­гар­мас­ка
ты­рыш­ты. – Кая, бо­рыл, яра­ла­ры­ңа да­ру сөр­тим.
– Юк! Ка­гыл­ма ми­ңа, кай­тып кит, кү­земә кү­ренмә! Мин
хә­зер үземә дә кирәк­мим, мин бит га­рип, син шу­ны аң­лыйсың­мы? Бар, дим, бар!
Ләйсән эштән соң көн дә кил­де һәм бу та­лаш-кы­рыш
көн дә ка­бат­лан­ды. Ләйсән­нең са­быр­лы­гы­на ис­китәр­лек
иде.
– Озак­ла­мый яз җитә, үргән бәрәң­ге ке­бек ятар­сың­мыни? Тыш­ка чы­га­быз, кош­лар сай­ра­вын тың­лый­быз, – ди­де
кыз аңа беркөн.
Ә егет әти­се белән сөйләш­те:
– Кертмә бүтән. Ник килә ул мон­да, «көтәм» дигән өчен
генә­ме? Нәрсә бирә алам мин аңа? Әти, бер ста­кан гы­на аракы са­лып бир әле.
– Юк, улым, нәрсә-нәрсә, тик эч­ке­че­лек белән бер­кем
дә чир­не җиңгә­не юк әле, со­ра­ма да.
– Ух, әти, бө­тен җи­рем авыр­та, аң­лый­сың­мы? Ар­кам
сыз­лый, әллә кай­да ятып кал­ган аяк та­бан­на­рым яна, йөрәк
әр­ни. Эх, әти, аң­ла­мый­сың шул син ми­нем хә­лем­не.
Әти­се түзмә­де, берсүз­сез яр­ты ста­кан ара­кы са­лып
бир­де.
– Ту­ты­рып сал.
Улы бер ста­кан ара­кы­ны күз дә йом­мый эчеп куй­ды.
«Хә­зер исе­рер дә йок­лар», дип уй­ла­ды әти­се. Тик ул Че­чен
су­гы­шын­нан кайт­кан исе­рек сол­дат­ның ни кы­ла­на­сын әле
бел­ми иде шул. Көтмәгәндә өй эчендә «су­гыш баш­лан­ды».
Егет ята­гын­да үр­ле-кыр­лы бәргәлән­де, сү­ген­де, ка­я­дыр мылтык­тан ат­ты, ка­ра­ва­тын­нан егы­лып төш­те, шу­ы­шып ишеккә
бар­ды. «Г­ра­на­та бир, пат­рон бир», дип кыч­кыр­ды. Та­выш­ка
йө­ге­реп кергән әни­се кур­кып сте­на­га сең­де. Ул бер­кем­не күрми, бер­кем­не та­ны­мый, үзал­ды­на ко­ты­ра иде. Тән­зилә белән
Са­бир ты­еп урын­га са­ла ал­мый азап­лан­ган­да, бер чиләк су
күтә­реп, Әл­фия ки­леп кер­де. Сал­кын кое су­ын идәндә ау­нап
ят­кан Ру­шан­ның өс­тенә си­беп җибәр­де. Өйдә кинәт тын­лык
ур­наш­ты.
– Мин үл­дем, – ди­де дә Ру­шан ты­нып кал­ды. Ул арып
йок­лап кит­те. Күмәкләп күтә­реп аны уры­ны­на сал­ды­лар.
– Бирмә­гез ара­кы, ул аңа ярдәм итм­әячәк.
Икен­че көн­не Әл­фия апа­сы та­гын кер­де, йом­шак кы­на
итеп маң­га­е­на ку­лын сал­ды.
– Си­ңа һич эчәргә яра­мый, эч­тең­ме, син ка­бат су­гыш­ка
кай­та­сың, мо­ның очы-кы­рые бул­ма­я­чак. Си­нең бә­хе­тең әле
ал­да. Аяк­лар ка­бат үсм­әячәк, ә баш­ны, акыл­ны сак­лар­га кирәк. Әни­еңнәр­нең бо­лай да кай­гы­сы җитәр­лек. Яның­да
нин­ди ма­тур кыз йө­ри, ул си­не бик тә яра­та.
– Әл­фия апа, мин бит аңа бер­ни дә бирә ал­мыйм, шундый ма­тур кыз­га ми­нем ке­бек ин­ва­лид ник кирәк ди­сең, ул
ми­не кыз­га­на гы­на. Әл­фия апа, берәр нәрсә эшләт, килмәсен. Мин аның ал­дын­да шу­шы яра­ла­рым белән шәрә ята
ал­мыйм, үз-үзем­не кү­рал­мыйм. Миннән килгән че­рек исләр,
ул ки­леп керсә, та­гын да бо­рын­ны ярып керә. Ник үлеп кенә
кал­ма­дым икән, бер елар­лар да оны­тыр­лар иде. Бер­нигә яраксыз бу­лып яту­дан да авыр нәрсә юк.
– Менә күр дә тор, бә­хет­ле бу­лыр көннә­рең әле ал­да,
мин әйт­те ди­яр­сең.
Юк, Ру­шан кай­чан да бул­са бә­хет­ле бу­лы­ры­на да,
Ләйсән­нең яра­ту­ы­на да ышан­ма­ды. Өйдә­геләр­нең ба­ры­сына да әй­теп куй­ды: «Кертмә­гез!» Ишектә Ләйсән­нең ба­шы
кү­ренү белән ку­лы­на бе­рен­че эләккән мендәр белән тон­дырды, «килмә, кермә!» Аның ар­тын­нан су­лы ста­кан да оч­ты.
Оча сөя­гендә­ге чи яра зу­рай­ган­нан зу­рай­ды, һич кенә дә
төзә­лергә уй­ла­ма­ды. Ан­нан килгән бик тә әшә­ке ис бо­рын­га
әллә кай­дан ук ки­леп бә­релә. Игәү белән игәгәндәй, көн-төн
сыз­ла­ды да тор­ды. «Те­геләй үлмәсәм, че­реп үләм бу­гай»,
дип уй­ла­ды. Ләйсән­не үзе ку­ды, үзе аның килә­се ва­кы­тын
ча­ма­лап, ишеккә ко­лак са­лып көтә баш­ла­ды. «Кирәк­мим
мин аңа» дип үз-үзен күп­ме генә күн­де­рергә ты­рыш­ма­сын,
кү­ңел тү­рендә кеч­кенә генә өмет уча­гы сүнмә­де.
* * *
За­ры­гып көткән ямь­ле яз кил­де. Ру­шан ят­кан бүлмәнең тәрәзә­сен ачып җиллә­тергә бул­ды­лар. Тыш­та эрегән
кар су­ла­рын­да чып­чык, тур­гай­лар чыр- чу киләләр, күгәрченнәр гөр-гөр ки­леп ку­ы­ша­лар. Ко­яш кыз­ды­ра, дөнья
уя­на. Мәктәптән кай­тып килгән Рөстәм белән Әл­фис ачык
тәрәзә­не кү­реп, бер-бер­сенә ка­ра­шып тук­тап кал­ды­лар.
Алар­ның ин­де күптәннән Ру­шан белән кү­ре­шеп сөйләшәселә­ре килә, су­гыш ту­рын­да со­ра­ша­сы со­рау­ла­ры бик күп
иде. Тик әнилә­ре, «а­ның авыр ва­кы­ты, каң­гыр­тып, яра­сы­на
тоз са­лып йөрмә­гез», дип ты­еп кил­де. Мон­да, әнә, тәрәзә
ачык, сөйлә­шергә бу­ла, дип сөен­деләр. Са­бир­лар бак­ча­сы­на
ке­реп, ни­гезгә ба­сып, тәрәзәдән баш­ла­рын тык­ты­лар. Тәрәзә
янын­да­гы ка­ра­ват­та яр­ты шәрә гәүдә ята, аның янын­да шәфкать ту­та­шы кай­на­ша, яра­ла­рын бәйләргә килгән. Ма­лай­лар
ак­рын гы­на ки­ре шу­ып төшкәннә­рен сиз­ми дә кал­ды­лар.
Рөстәм читкә ки­теп ко­са баш­ла­ды. Әл­фис ни­гезгә ни­чек
тө­шеп утыр­ды, шул ки­леш ага­рып ка­тып сел­кен­ми дә утыра бир­де. Әле бу­ын­на­ры чы­нык­ма­ган бу ма­лай­лар­га дөнья
кур­кы­ныч ягы белән ачыл­ды. Алар ике­се дә бер-бер­сенә
ка­ра­мас­ка ты­рыш­ты­лар. Адым са­ен «мин Чеч­ня­га китәм»
дип кыч­кы­рып йөргән Рөстәм, кинәт кы­сы­лып, бөрш­әеп
кал­ган­дай бул­ды. Аның ке­бек ка­ны кай­нап тор­ган яр­пач­ның
уры­ны шул Чеч­ня­да гы­на ке­бек иде. Менә күрсә­тер иде ул
алар­га, ул бит бернәрсәдән дә ку­рык­мый. Күкрәк ту­ты­рып
зна­чок, ме­дальләр та­гып кай­тыр иде, сөйлә­шеп ка­ра­гыз сез
ан­нан аның белән! Ак­ча да өеп бирәләр, ди, ма­ши­на да алып
җибәрсә... Бу аның ал­да­гы хы­я­лы иде.
Тик әле­ге кү­ре­неш бө­тен хы­ял­лар­ны челпәрәмә ки­тер­де.
Ру­шан­ның яр­ты гәүдә­сен ка­бат күз ал­ды­на ки­те­реп, тирләп
чык­ты, үзе­нең аяк­ла­рын ыш­кып куй­ды. Күптән тү­гел генә
ма­лай­лар­ны мед­ко­мис­сия үткәр­деләр. Сау-сә­ламәт, «го­ден»,
ди­деләр. Әгәр дә мо­ны элегрәк күргән бул­са, әллә нин­ди
чирләр уй­лап та­бар иде дә, хә­зер соң шул ин­де. Көзгә аны
да ала­чак­лар. Авыл­да Ру­шан кайт­кан­нан бир­ле имеш-мимешләр генә йө­ри иде, хәл­нең бу чак­лы кур­кы­ныч икә­нен
үз кү­зең белән күр­мичә бе­леп бул­мый икән. Әл­фис Рөстәмгә
төрт­те, Рөстәм хәт­та сискә­неп кит­те.
– Ку­рык­тың­мы? – ди­де, бе­раз эндәш­ми тор­гач. – Мин
ку­рык­тым. За­һир абый­ны да алып китсәләр?
Рөстәм эндәшмә­де, әлегә ул үз халә­тен үзе дә аң­ла­ма­ды,
тик ник­тер аңа да бик авыр иде.

Дәвамы бар.

Зифа Кадырова.