Язмыш сынавы

Чы­га­ры­лыш кичәлә­ре бетүгә, яшьләр ашы­га-ашы­га
зур шәһәрләргә юл ал­ды­лар. Рөстәм ке­бекләр кая ба­рыр­га
бел­мичә авыл­да кал­ды­лар. «Я­рый, үзе­бездә генә шо­фер­лар
кур­сы­на ке­реп укып чы­гар­быз, ба­ры­бер көзгә ар­ми­ягә китәсе». Ру­шан яны­на да бик еш ке­рергә ты­рыш­мый. Ул аны
күргән са­ен ал­да үзен дә шул кө­теп то­ра сы­ман. Кур­ку­ын
да җиңә ал­мый, ко­ты­лу юлын да бел­ми. Иптәшлә­ре яңа тормыш баш­лар­га дип та­ра­лып бетсәләр, Рөстәм җир белән күк
ара­сын­да асы­лы­нып кал­ды. Нишләргә? За­һир да кайт­мый,
им­ти­хан­на­ры баш­лан­ган. Аңа хәр­би ме­ди­ци­на ка­фед­ра­сы­на
күчәргә рөхсәт биргәннәр. Ул кайт­са, сөйлә­шеп киңә­шергә
бу­лыр иде.
* * *
Гүзәл дә до­ку­мент­ла­рын Чал­лы­га инс­ти­тут­ка ил­теп
бир­де. Абый­сы­ның та­ныш­ла­ры шун­да эш­ли икән. Ярдәм
итәр­без, дигәннәр. Керү им­ти­хан­на­рын­да Гүзәл ни­чек ту­ры
килсә, шу­лай уты­рып чык­ты. Әзер җа­вап­лар үзлә­ре ки­леп
ят­ты өстәлгә. «Инс­ти­тут­ка кер­де» дигән кә­газь­не ку­лы­на алгач, Гүзәл җиңгә­се белән авыл­га кайт­ты. Алар­ның авыл­да­гы
ике кат­лы өйлә­рендә шәһәр фа­ти­ры­на ка­рый күпкә рәхәтрәк,
чөн­ки бө­тен уңай­лык­ла­ры да бар. Эш тә күп, бай бул­са­лар
да, әти­се бер ба­ла­сын да эш­сез тот­ма­ды. Пар­ни­гы да, бакча­сы да, зур иха­та­сы да – эш җитәр­лек иде. Чи­керткә ке­бек
җыр­лап-би­еп яшәгән Гүзәл соң­гы ва­кыт­та әллә нин­дигә
әйлән­де, күбрәк бер поч­мак­ка се­ңеп, уй­га ба­тып тик уты­ра.
Юк кы­на сүзгә дә ка­бы­нып китәргә генә то­ра. Иртәдән әтисе белән әни­се Ка­зан­га ку­нак­ка җы­ен­ды­лар, өйдә җиңгә­се
белән ике­се генә кал­ды­лар. Кич абый­сы кай­ту­га алар аш
әзерләргә то­тын­ды­лар.
– Гүзәл үскә­нем, ит­не генә ту­ра әле, мин ток­мач
кисәм. – Җиңгә­се Гүзәл­не бик тә яра­та. Ул үзе оял­чан, кы­юсыз­рак ке­ше, ә Гүзәл ут ке­бек янып то­ра, тор­мыш­ның һәр
миз­ге­леннән ямь-тәм та­ба белә, үзен ир­кен то­та.
Гүзәл ит­не алып ту­рый баш­ла­гач, әллә ни бул­ды, авызын кап­ла­ды да чы­гып йө­гер­де. Бак­ча­га чы­гып, аш­ка­за­ны
әйләнгән­че кос­ты да кос­ты. Җиңгә­се дә ар­тын­нан йө­ге­реп
чык­ты, чү­меч белән су ки­тер­де, бит-кул­ла­рын юдыр­ды.
Гүзәл ал­ма­гач тө­бендә­ге крес­ло­га ки­леп утыр­ды.
– Үскә­нем, күптән­ме бу хә­лең?
– Нин­ди хә­лем? – ди­де Гүзәл исе кит­ми генә ба­шын
то­тып.
– Бо­лай ко­сып чир­ли­сең?
– Кичә иртән дә шу­лай бул­ган иде, ит исе ярат­мыйм.
– Бу­ла­чак ба­лаң­ның әти­се кем ин­де?
Гүзәл җиңгә­сенә текә­леп кат­ты, ак чы­рае та­гын да агарып кит­те.
– Нин­ди ба­ла­ның? – ди­де көчкә те­лен әйлән­де­реп.
– Син бит кор­сак­лы, үскә­нем, нишләргә җы­е­на­сың?
Гүзәл то­рып бас­ты да кыч­кы­рып җибәр­де:
– Нин­ди ба­ла, җүләр­ме әллә син?
Ан­нан лап итеп ки­ре уры­ны­на утыр­ды. Җиңгә­се аны
ко­чак­лап ал­ды.
– Чү, кыч­кыр­ма, ке­ше ишетмә­сен. Ты­ныч­лан, ты­нычлан, бар да ях­шы бу­лыр.
Гүзәл ба­шы­на су­гып исәң­герәткән ке­бек ка­тып кал­ган
иде.
– Апа, ниш­лим, ми­ңа бер­нин­ди дә ба­ла кирәк­ми?!
– Бу­ла­сы бул­ган, ба­ла ярал­ган, та­бар­га, үскә­нем, та­барга. – Җиңгә­се Гүзәл­не ко­чак­лап чәчлә­реннән үп­те, ты­нычлан­ды­рыр­га ты­рыш­ты.
– Юк, апа, юк, ул ми­не көчлә­де, кирәк­ми ба­ла­сы да, үзе
дә. – Гүзәл үк­сеп елар­га то­тын­ды. Куе бөдрә чәчлә­рен йолкый-йол­кый ела­ды, «юк-юк!» дип кыч­кыр­ды.
– Гүзәл, – дип җиңгә­се иңнә­реннән то­тып сел­кет­те, – мине тың­ла, сөйлә­шик икәү генә чак­та. Си­не кем­дер көчләгән­
не әтиләр белсә, кем икә­нен тап­ты­ра­чак­лар. Ни белән бетәсен күз ал­ды­ңа ки­терә­сең­ме? – Я кый­на­тып үтерәләр, я
суд ал­ды­на бас­ты­ра­лар. Син шу­ны те­ли­сең­ме, бө­тен дөнья
ал­ды­на ба­сар­га әзер­ме?
– Юк, мин үзем үч алам ан­нан. Баш­та ба­ла­сын­нан коты­лыр­га кирәк.
– Гүзәл, ми­нем хәлгә ка­ла­сың килмәсә, тимә ба­ла­га. Бала­ның га­е­бе юк, ту­сын, үземә би­рер­сең.
– Апа, белә­сең­ме, әти нәрсә ди­де? «Әгәр бер гө­на­һың­ны
сизсәм, йө­земә кы­зыл­лык ки­терсәң, бер кат күлмәк белән чыгып китәр­сең», – ди­де. Ни­чек итеп күз ал­ды­ңа ки­терә­сең?
– Ата­сы кем, әйт, өйлән­сен.
– Үлгәндә дә! Ул ми­не мыс­кыл ит­те, көчлә­де, мин моның ба­ры­бер үчен ала­чак­мын! Әйт, кая ба­рып ба­ла­дан ко­тылыр­га? Аборт яса­тыр­га кирәк.
– Баш­та ми­не тың­ла, ми­ңа ка­ра. Яшь чак­та, ак­ча юк чагын­да, абы­ең­ның сү­зен тың­лап, аборт ясат­тым, без әле ул
ва­кыт­та өйлә­нешмәгән дә идек. Төзә­телмәс ха­та­лар бу­ла.
Менә хә­зер ак­ча да бар, бай­лык өе­леп ята – без аның бер
кы­зы­гын күр­ми­без, боль­ни­ца юлын­нан кай­тып кер­ми­без.
Кай­лар­га гы­на бар­ма­дык, биш ба­ла үс­те­рер­лек ак­ча­лар бетер­дек – ба­ла юк. Без бит үзе­без үтер­дек ба­ла­быз­ны, менә
шул ба­ла кар­га­ган­дыр ин­де. Ми­нем бө­тен ку­рык­ка­ным –
абы­ең берәр­сенә ба­ла ясар да ми­не таш­лап китәр. Аңа бу
бай­лык­ны кал­ды­рыр­га ба­ла кирәк. – Хә­зер ин­де җиңгә­се
елый иде. – Абы­ең ми­ңа кул селтә­де, читтә йөргән ке­ше­се
ба­рын да си­зеп то­рам. «Беләм бит йөргә­нең­не» ди­яргә дә
кур­кам. «Син ба­ла тап­ма­ган­га», ди­ячәк. Кем ба­ла та­ба, шул
бү­геннән ху­җа бу­лып ки­леп уты­ра­чак, ә мин го­мергә ял­гыз
ка­ла­чак­мын. Си­не дә шул көтә. Ях­шы өй җи­һа­зы ке­бек, кемнең­дер тор­мы­шын бизәү­че сөяркә генә бу­лып ка­лыр­сың,
тың­ла сү­зем­не. Син без­нең ни­чек яшәгән­не бел­ми­сең шул.
Һәр яңа ту­ган ай өмет белән баш­ла­на, ай буе Ал­ла­га та­бынып мог­җи­за көтә­сең, ә ул мог­җи­за юк та юк. Юк­ны кө­теп
яшәүдән дә авыр нәрсә юк. Син бү­ген бә­хет­ле, син мо­ны аңла­мый­сың гы­на. Си­нең киләчә­гең бар, ә ми­нем ул киләчәккә
өме­тем ин­де өзе­леп ба­ра. Әтиләр дә кы­рын ка­рый­лар, алар­га
да онык кирәк. Абы­ең бү­ген кайт­ма­я­чак, йөз сәбәп та­бып,
сөяркә­се янын­да ка­ла­чак. Син бит акыл­лы, кыю кыз, уй­лап
тап чы­гу юлын.
Гүзәл юга­лып ка­ла тор­ган­нар­дан тү­гел шул. «Чы­гу
юлын эзләргә кирәк» дигән уй ба­шын бо­рау уры­ны­на бо­раула­ды. Ба­ла­сыз ка­лыр­га яра­мый. Абый­сы те­ге көн­не чын­лап
та кайт­ма­ды, икен­че көн­не иртән тау­ша­лып, ше­ше­неп бе­теп
кайт­ты да йок­лар­га ят­ты. Җиңгә­се белән мәгънә­ле генә бербер­сенә ка­ра­шып ал­ды­лар. Гүзәл бу тор­мыш­та ба­ры­сын да
белә ке­бек иде, юк, бер­ни дә бел­ми икән бит, шул бер­ту­ган
абый­сы­ның тор­мы­шын да бел­ми. Читтән ка­рап тор­ган­да бар
да ях­шы ке­бек. Җиңгә­се кыз­га­ныч бу­лып кит­те. Юк, Гүзәл
үзен ярат­кан­ны яра­та, мон­дый сан­сыз­лык­ка түзм­әячәк.
Егетләр­не пер­чат­ка уры­ны­на алыш­тыр­ды, бер­сен дә ярат­мады, бер­се өчен күз яше дә түкмә­де. Ба­ры­сы ара­сын­да бер Заһир­га гы­на өс­тен­лек бир­де. Аны да яра­там дип җан ат­ма­ды.
Авыл­да нин­ди чибәр егет бар – ба­ры­сы аны­кы бу­лыр­га ти­еш
иде, ул йө­реп таш­ла­гач, теләсә кем йөр­сен. Бө­тен кы­зы­гы
шун­да – йөрү тү­гел, баш­ла­рын әйлән­де­реп таш­лау. Мо­ның
кур­кы­ныч уен икә­нен ба­шы­на да ки­термә­де.

Һәр им­ти­хан­нан соң җы­е­лып кыр­га чы­га­лар, уен-көл­ке,
кү­ңел ача­лар, ан­нан клуб­ка дис­ко­те­ка­га керәләр. Ул көн­не
Гүзәл­не ник­тер оза­ту­чы бул­ма­ды, ары­ды да кай­тып кит­те.
Тык­рык ба­шын бо­ры­лу­га, таш­лан­дык ис­ке йорт уты­ра.
Шу­ны үтүгә, Гүзәл­нең ба­шы­на нәрсә­дер кап­ла­ды­лар да биленнән күтә­реп, алып ке­реп тә кит­теләр. Ни­чак­лы гы­на кычкы­рыр­га ты­рыш­ма­сын, ти­бенмә­сен, көч­ле кул­лар ыч­кын­дырма­ды. Ба­шы­на кап­ла­ган әй­бер бик ка­лын иде бул­са кирәк,
кыч­кыр­ган та­вы­шы үзеннән дә китмә­де. Һа­ва җитмәгәнлектән ул ба­шын­да­гы әй­бер белән тар­тыш­ты, ә көч­ле кул­лар
оят­сыз рә­вештә итәк ас­ты­на кул­ла­рын ты­гып, эч­ке ки­е­мен
тар­тып ерт­ты. Гүзәл күп­ме генә көрәшмә­сен, хә­ле кит­те.
Өс­тенә ау­ган авыр гәүдә­нең би­тен тыр­мап ела­ды, тар­тышты. Шәрә тә­нен авыр гәүдә рә­хим­сез рә­вештә җиргә са­лып
кыс­ты. Эч ас­тын­нан ка­ты авыр­ту ки­сеп җибәр­де. Әгәр йө­зе
ачык бул­са, аның кыч­кы­ру­ы­на бө­тен авыл уя­ныр иде. Гүзәл
әллә ка­ты авыр­ту­дан, әллә ты­ны бетүдән ба­шы әйләнгән­не
генә хә­тер­ли. Күп­ме ят­кан­дыр, сал­кын­ча төн­ге һа­ва аңы­на
ки­тер­де. Баш­та тирә-ягын кап­шап ка­ра­ды, ах­ры­сы, яшел
бәбкә үлән. Көчкә куз­га­лып то­рып утыр­ды. Ба­шы­на кап­ланган әй­бер бер ис­ке фу­фай­ка бу­лып чык­ты. Тирә-ягы­на әйләнеп ка­ра­ды, бө­тен җир ка­раң­гы, ис­ке йорт иха­та­сы. Тизрәк
чы­гып китәргә дигән уй белән көчкә то­рып бас­ты, аяк­ла­ры,
бө­тен тә­не кал­ты­рый. Кыс­ка итә­ге ер­тыл­ган, эч­ке ки­е­ме бөтенләй юк. Шу­шы таш­лан­дык ка­раң­гы йорт­та ярым шәрә
то­ру­ын­нан кур­кып, ар­ты белән кап­ка­га чи­ген­де. Күрә­сең
бул­са, ишек ар­тын­да да күрә­сең, ди. Ике йорт аша тор­ган
өйлә­ренә бар кө­ченә то­рып йө­гер­де. Кайт­ты да үз бүлмә­сенә
ке­реп биклән­де. Үзе­нең көч­сез­ле­геннән, хур­лык­тан гарьләнеп, бик озак ела­ды. Бу Ай­дар бу­лыр­га ти­еш, дип уй­ла­ды
ул, шул гы­на На­илә­се өчен үч ал­ды. Ба­ры­бер та­бам, го­мер
буе читтә ка­чып йө­ри ал­мас­сың! Үч алу телә­ге аңа яшәргә
көч бир­де. Гүзәл шул ту­ры­да көн уй­ла­ды, төн уй­ла­ды, тик
әле шул хәшәрәт ба­ла ясап китәр дип ба­шы­на да ки­термә­де.
Гүзәл кор­са­гын­да ярал­ган ба­ла­сын кү­рал­ма­ды. Киләчә­ген дә
оныт­ма­ды. Әти­се­нең мәрхәмә­теннән баш­ка бу тор­мыш­ны
күз ал­ды­на да ки­терә ал­ма­ды. Ба­ла­ны ки­яүгә чы­гып та­бар,
ан­нан ул ирек­ле – ае­ры­лыр да ни­чек теләсә, шу­лай яшәр.
Тик ки­яүгә чы­гар­дай ке­ше­се дә юк бит әле, кем ри­за бу­лыр
соң мо­ңа? Ба­шың­ны эшләт, Гүзәл, ба­шың­ны эшләт!
Кап­ка­да Ал­су­ның ба­шы кү­рен­де.
– Гүзәл, син нишләп биклә­неп ята­сың? Бү­ген без­некеләр, дис­ко­те­ка­га чак­лы күл бу­е­на җы­е­лып, аз­рак уты­рып
алыр­га, диләр. Бө­те­не­се­нең эче ту­лы яңа­лык, кем кая урнаш­кан.
Гүзәл аны юньләп тың­ла­ма­ды да, үзе­не­кен уй­ла­ды.
– Ярый, ке­рер­сең, бергә ба­рыр­быз, – дип кал­ды.
Кич яшьләр бер җы­е­ла тор­ган урын­га җы­ел­ды­лар, матур гы­на ялан­га өстәл ко­рып җибәр­деләр. Өстәлдә ара­кы­сы
да, сы­ра­сы да җитәр­лек иде. Хә­зер алар ирек­ле, кемнән­дер
ка­чып эчә­се тү­гел, укы­ту­чы­лар, дә­рес дип баш ва­та­сы юк, ал­
да ирек­ле тор­мыш. Мон­дый кичәләр­не кыз­ды­рып җибәрү­че
һәр­ва­кыт Гүзәл бул­ган­га, бө­те­не­се аңа ка­рап-ка­рап ал­ды­лар.
Ә ул авы­зы­на су кап­кан­дай, уй­ла­ры белән әллә кай­лар­да
очып йө­ри. Ба­ры­сы аның әме­ренә, тур­гай ке­бек чыр­кыл­давы­на өйрәнгән, ә ул бү­ген чит ке­ше ке­бек уты­ра, кы­зык та
тү­гел.
Рөстәм иң соң­гы ке­ше бу­лып кил­де.
– Нәрсә, ми­не көтә­сез­ме әллә, нишләп уты­ра­сыз, егетләр, са­лы­гыз. Гүзәл, тыл­сым­лы та­я­гың өйдә кал­ган­мы әллә,
ник ко­ман­до­вать ит­ми­сең? Да, си­нең әмер­сез кай­берәүләр
ни­чек яшәр ин­де, ә син үзең нишләр­сең? Хәер, ар­тың­нан
тә­линкә то­тып йө­гер­тергә та­бар­сың кем­не дә бул­са.
Бу сүзләр Гүзәл­нең баш очын­нан гы­на очып үт­те. Шулай да Рөстәмгә зәһәр генә ка­рап, бер яшен уй­на­тып ал­ды.
– Рөстәм, си­ңа бирәм тыл­сым­лы та­як­ны, әйдә, рә­хәтлән, – ди­де.
Эчкән сы­ра­дан ак­рын­лап кү­ңеллә­ре күтә­рел­де, ша­ярып-кө­ле­шеп уты­ра тор­гач, кич җит­те. Гүзәл дә сы­ра­ны хәйран гы­на эч­те, хәт­та кү­ңе­ле болганып, ку­ак­лык­ка йө­гер­де.
Янәшәдә тор­ган Рөстәм­не дә күр­мичә, ко­сар­га то­тын­ды.
– Әрәм ит­тең шун­дый ях­шы пи­во­ны!
– Ак­баш, нишләп мин кай­да – син шун­да? – дип кычкыр­ды Гүзәл.
– Юк, кур­чак­ка­ем, син кил­дең ми­нем ян­га, ярый әле
өскә ки­леп ябыш­ма­дың.
– Ак­баш! – ди­де Гүзәл җенлә­неп, то­тып орыр­га берәр
нәрсә эзләп.
– Ярар, ярар, җенләнмә, әйдә, әнә те­гендә бәләкәй генә
су агып ята, би­тең­не юып кил. Әйдә, бир ку­лың­ны, я егы­лып
му­е­ның­ны сын­ды­рыр­сың.
Гүзәл берсүз­сез Рөстәмгә ку­лын бир­де, сөзәк би­ек­лектән
ас­ка йө­ге­реп төш­теләр.
– Уф, ба­шым әйләнә, – ди­де дә Гүзәл агач тө­бенә утырды. Рөстәм учы белән су ки­тер­де:
– Мә, юын.
Рөстәм су та­шып юын­дыр­гач, үзе дә уч­лап-уч­лап су
эч­те.
– Мә, син дә эч, суы тәм­ле икән, – дип Гүзәл­нең кар­шысы­на ки­леп утыр­ды. Гүзәл бе­раз аның учын­да­гы су­га ка­рап
тор­ды да йот­лы­гып эчеп бе­тер­де. – Мин дә исер­дем бу­гай,
баш әйләнә, бо­лай күп эчкән юк иде әле. Әзрәк ай­ныйк та
кай­тыр­быз, –дип, ул да ка­ен­га ар­ка­сын терәп утыр­ды. Бу
алар­ның бе­рен­че тап­кыр бер квад­рат метр­га сы­е­шып утыру­ла­ры иде.
– Мин өшим, сал­кын мон­да, – ди­де Гүзәл, де­релдәп.
– Кил, ми­ңа терә­леп утыр, теләсәң, күлмәк эченә
кер, – дип, Рөстәм күлмәк төймәлә­рен ыч­кын­дыр­ды. Гүзәл
ка­рыш­ма­ды, күлмәк эченә йо­мар­ла­нып ке­реп утыр­ды, аңа
җы­лы, рәхәт бу­лып кит­те. «Ко­яш ба­тып ба­ра, кай­тыр­га
кирәк», – дип уй­ла­ды Гүзәл, тик сел­кенә­се килмә­де, шу­лай
утыр­ган ки­леш икәүлә­шеп йок­лап кит­теләр.
Алар уян­ган­да сал­кы­найт­кан, күктә йол­дыз­лар ка­бынган иде. Ка­раң­гы­да уян­гач, ике­се дә ты­нып кал­ды­лар, бер-бер­сенә ни әй­тергә бел­мичә, сел­ке­нергә дә кур­кып утыр­дылар. Ике­сендә дә бер уй: бер-бер­сен белгәннән бир­ле ике
дош­ман бер күлмәк эченә ни­чек сы­е­шып уты­ра­лар? Гүзәл
телгә кил­де:
– Ка­ра, әнә те­гендә, су бу­ен­да ике күз ял­ты­рый, ни
икән? – дип пы­шыл­да­ды.
– Бү­реләр килгән, хә­зер без­не ашап китәләр, – ди­де
Рөстәм. Гүзәл Рөстәмгә ныг­рак сы­ен­ды.
– Әнек­әем, безгә ка­рап то­ра, сел­кен­ми дә!
– Хә­зер ура­тып ала­лар ин­де. – Гүзәл­нең сы­е­нуы ник­тер
бик ошап кит­те, аны ка­ты­рак ко­чак­ла­ды. – Син ми­ңа ныг­рак
ябыш, те­ге кы­рый­дан тар­та баш­ла­са­лар... – Көлә­се дә килә,
Гүзәл­не дә ко­чар­га те­ли. Рөстәм күлмә­ге белән бергә кыз­ны
ныг­рак үзенә, күкрә­генә кыс­ты. Мо­ңын­чы ма­лай­лар­ның
Гүзәлгә, аның чибәр­ле­генә уш­ла­ры киткәнгә ап­ты­рый иде.
Ул аңа бер­кай­чан баш­ка кыз­лар­га ка­ра­ган ке­бек ка­ра­ма­ды,
тик менә хә­зер ник­тер бик рәхәт бу­лып кит­те. – Син нәрсә
кигән­сең соң, чал­бар­мы, әллә те­ге кыс­ка итә­гең­не­ме? – дип
пы­шыл­да­ды.
– Шор­тик, ә нигә?
– Шәрә аяк­ла­рың­ны тешләсәләр, ямь­сез бу­лып эзе ка­ла
ин­де. Әллә ми­нем ал­га ме­неп уты­ра­сың­мы?
Гүзәл чын­лап та аның ал­ды­на ме­неп утыр­ды. Рөстәм­нең
ба­шы әйлә­неп, әллә ниләр эш­ли­се килә баш­ла­ды. Тик кинәт
За­һир абый­сы исенә төш­те, эс­се­ле-су­ык­лы бу­лып кит­те. Бу
си­хер­че баш­ка­лар­дан көлгән ке­бек, иртәгә миннән дә кә­мит
яса­я­чак! Баш­ка берәр кыз бул­са­мы, ау­на­та-тәгәрәтә яра­тыр
иде, юк, яра­мый. Кү­ңел­не әллә нин­ди дул­кын­нар кы­тык­ла­са
да, ай­ныр­га, уен­ны тук­та­тыр­га бул­ды.
– Бу бит без­нең пе­си, ми­не алыр­га килгән. Я, тор, кайтыйк.
– Нин­ди пе­си сөй­ли­сең?
– Мон­да бү­реләр йөр­ми, авыл пе­силә­ре генә тыч­кан тотар­га чы­га. Ал­дым­да озак утыр­саң, я ми­нем дә то­тып ашыйсы ки­лер, мин дә те­ре ке­ше бит.
– Ну ак­баш, миннән кө­леп уты­ра­сың икән әле!
– Кыч­кыр­ма, җеннәр­нең уян­ган ча­гы, алып ка­лыр­лар
үзең­не. Мә, ми­нем күлмәк­не ки. – Рөстәм өс­тендә­ге күлмәген са­лып ки­дер­де дә кыз­ны җитәкләп, өскә та­ба үрмәлә­де.
Авыл­га кергән­че берсүз­сез җитәклә­шеп кил­деләр. Урам буйлап яшьләр йө­ри, поч­мак са­ен пар­лы­лар уты­ра. – Аръ­я­гы­на
үзең генә кай­та­сың­мы, әллә оза­тыйм­мы? Тик мин си­нең
белән клуб­ка кер­мим, теләсәң, үзең кер.
– Юк, озат ми­не, мин кур­кам!

Дәвамы бар.

Зифа Кадырова.

Дәвамы бар

Зифа Кадырова