ЯЗМЫШ СЫНАВЫ

Та­һир ка­раң­гы ко­ри­дор­га чык­кач кы­на бе­раз җи­ңел сулап куй­ды, та­ма­гы­на ки­леп ты­гыл­ган төер­не көчкә йот­ты.
Ах, тор­мыш, авы­зың­ны ор­мыш. Та­һир тор­мыш­ның мон­дый ка­раң­гы як­ла­рын әлегәчә күрмәгән иде. Иң якын дус­тыңның нин­ди авыр хәлдә яшә­вен дә белмә ин­де, оя­ты ни то­ра.
Мө­нирә кая икән, бер дә ха­тын-кыз ку­лы ка­гыл­ган өйгә ох­ша­ма­ган… Та­һир якын­да­гы ки­беткә кер­де, ике па­кет ризык, бер яр­ты ал­ды. Ул әйлә­неп кайт­кан­да, Ил­дус бүлмә­сен әзрәк тәр­типкә ки­те­реп, са­выт-са­ба­ны юып куй­ган. Та­һир
алып кергән ри­зык­лар­ны өстәлгә чы­га­рып сал­ды, икәүлә­шеп өстәл әзерләп, ка­ра-кар­шы утыр­ды­лар.
Та­һир ара­кы­ны бер яр­ты ста­кан итеп сал­ды да Ил­дус ал­ды­на куй­ды:
– Ми­ңа ка­ра­ма, мин рульдә, – ди­де. – Ба­ла­га да берәр
нәрсә бирсәк, ашый алыр­мы?
– То­тып ашый бел­ми шул.
– Исе­ме ни­чек улың­ның, ничә яшь үзенә?
– Иль­яс. Ту­гыз ту­ла, си­не­кеннән бер ай­га ке­черәк.
– Со­ра­вы­ма ачу­лан­ма, нидән бо­лай бу­лып ту­ды соң, табиб­лар нәрсә ди?
– Эх, дус­тым, исе­рек һәм нәфрәт белән ясал­ган ба­ла бит
ул, ни­чек ту­сын та­гын.
– Ил­дус, мин бит һа­ман да бер­ни бел­мим. Син туй­ның
икен­че кө­нендә үпкәләп чы­гып кит­тең дә шун­нан бир­ле
уты­рып сөйләшкә­не­без юк бит. Мин си­нең Мө­нирәгә өйләнүең­не дә аң­ла­ма­дым, бәл­ки сөйләр­сең?
Бу юлы Ил­дус үзе са­лып эч­те, бе­раз­дан йө­зе ачы­лып
кит­те, авыр су­лап ба­шын чай­кап куй­ды, ва­кыт­сыз агар­ган
чигә чәчлә­рен сый­пап, үткәннәргә кайт­ты, ба­шын­нан кичергәннәр­не сөйләп бир­де.
– Өйләнмәсәң, утыр­там ди­де. Мин ышан­дым. Ха­тын-
кыз көчләгән өчен утыр­саң, кем бу­лып чы­га­сың­ны белә­сең
бит, ку­рык­тым мин. Эх, уты­ра­сы гы­на кал­ган. Уты­рыр да чыгар идем, шу­шы га­рип ба­ла ту­ма­ган бу­лыр иде. Мин аңа кагыл­ма­ган бул­ган­мын, ул ми­не инә­се белән бергәләп ал­да­ды.
Менә шун­нан соң ба­ла ту­ды. Яше тул­ды – ба­ла әллә нин­ди
мәзәк, гәүдә­сен дә тот­мый, мин бернәрсә аң­ла­мыйм. Ан­нан
йө­ри тор­гач аң­лат­ты­лар. Мө­нирә бө­тенләй аҗ­да­һа­га әйләнде, көн та­ла­ша­быз, төн ыз­гы­ша­быз. Мин ае­ры­лам дигәч, әнә,
җүләр ба­лаң­ны алып кит, син исе­рек баш­тан шу­лай яса­дың,
си­нең җи­ме­шең, ди. Үзем дә аң­лыйм шу­лай икә­нен, аның
шун­дый бу­лу­ы­на мин га­еп­ле­дер, ә ми­нем шул хәлгә төшүемә Мө­нирә генә га­еп­ле. – Ил­дус та­гын са­лып эч­те. – Ул
ми­нем ар­кы­лы си­ңа юл эзлә­де, мин мо­ны азак кы­на аң­ладым, ух… елан. Белә­сең­ме, ба­ла­ны боль­ни­ца­га я га­рипләр
йор­ты­на ил­теп бирәм, ди. Соң, әти-әни­сенә кирәкмәгән ба­ла
ан­да кемгә кирәк? Йөрәк әр­ни, әнә, бер­ни аң­ла­мый уты­ра,
бер­ни той­мый, ми­не күрсә шат­лан­ган бу­ла үзе. Менә шу­лай,
дус, шу­шын­да үз гө­на­һым­ны үзем ка­рап уты­рам. Ни­чек эчми­сең дә ни­чек ела­мый­сың? Без­нең киләчә­ге­без юк шул, ни
үл­ми­без, ни кал­мый­быз. Ба­ла­ны таш­лап чы­га да китә, ми­не
дә эчкән өчен эштән ку­ды­лар, фа­тир­га чи­рат та югал­ды.
– Ил­дус, Мө­нирә кая соң хә­зер, ник җы­еш­тыр­мый, бу
бит эт оя­сы.
– Ха, Мө­нирә­ме? Мө­нирә күр­ше бүлмәдә яши, дөнь­яның ар­ты­на ти­беп. Ни­чек теләсә шу­лай яши. Мин ерак китә
ал­ма­гач, шу­шы то­рак­та сан­тех­ник та, элект­рик та бу­лып
эшләп йө­рим.
Кинәт ишек ачы­лып кит­те, әллә ти­беп кенә ач­ты­лар
үзен.
– Мә, ал­каш, ипи сезгә, – дип, ка­ра­ват­ка ипи ыр­гыт­тылар. – Җы­ен са­сы көзәннәр, –дип кыч­кыр­ды да ха­тын ишекне яп­ты. Йо­кы­га киткән ба­ла кыч­кыр­ган та­выш­ка сискә­неп
уян­ды, бик озак ба­шын-ку­лын тыя ал­мый бол­га­ды. Ил­дус
ба­ла­ны кы­сып ко­чак­лап ты­ныч­лан­дыр­ды, ба­ла кур­ку­дан асты­на си­еп җибәр­де. Мон­дый кү­ре­неш сау-саләмәт ке­ше­не дә
чы­гы­рын­нан чы­га­рыр иде. Та­һир те­шен кы­сып, йод­ры­гын
төйнә­де. Ул хәй­ран бу­лып Ил­дус­ның сөйләгә­нен тың­ла­ды:
Мө­нирә­нең та­гын бер ба­ла­сы бар икән, мо­ны­сын­нан ике
яшькә генә ке­че.
– Кемнән тап­кан­дыр, мин аңа яңа­дан исе­рек ки­леш тә
якын бар­ма­дым. Ул ба­ла ап-ак баш­лы, аны да ми­нем исемгә
яз­дыр­ды, аны­сы нор­маль­ный бул­гач, аның белән яши.
Күр­ше бүлмәдә бик ка­ты му­зы­ка акыр­та баш­ла­ды­лар,
кө­лешкән та­выш­лар ише­тел­де.
– Мө­нирә бү­ген Иль­яс­ның пен­си­я­сен ал­ды, әнә, безгә
бер ипи, ә аңар­да хә­зер шай­тан туе баш­ла­на. Рәхмәт, Та­һир
дус, кер­үең ях­шы бул­ды, мин дә ял­гыз бит, шу­шы җүләр
ба­ла белән үзем дә озак­ла­мый җүләрләнәм бу­гай ин­де. – Илдус­ның кү­зенә ка­бат яшь тул­ды, күрсәтмәскә ты­ры­шып
ба­шын ас­ка иде, ан­нан чак ише­те­лер­лек итеп: – Та­һир, хатын-кыз­дай җе­беп уты­ра димә, оят бул­са да әй­тим, мин бит
си­не шун­дый са­гын­ган­мын, ми­нем эч бу­ша­тыр ке­шем дә юк,
мин си­не бик еш искә алам, си­нең белән киңәшкән бул­сам,
бәл­ки бу хәлгә дә кал­мас идем.
– Ка­ра әле, Ил­дус, әйдә, авыл­га кай­та­быз. Мин си­ңа
эш тә та­бам; әти-әни­ең исән, алар да бу­лы­шыр­лар, фа­тир
да бу­лыр…
– Эх, дус, син дигәнчә генә бул­са… Әни­нең ба­ла­ны
күргәч тә ко­ты алын­ды, ни­чек итеп мин аның яны­на шу­шы
ба­ла­ны алып кай­тыйм. Мө­нирә­нең әтиләр ал­дын­да ми­не
күп­ме хур­ла­га­нын белсәң… «Сез­нең улы­гыз исе­реп ми­не
көчлә­де, шу­ңа шу­лай ту­ды ул», – дип, җай чык­кан са­ен күзләрен дә ачыр­мый. Әни­нең күз ка­ра­шын мәң­ге оныт­мам, ул да
ми­не га­еп­ли, шул елан­га ыша­на. Шу­шы тор­мыш ту­рын­да
хы­ял­лан­дык­мы­ни без? Бу бүлмә үзе бер ка­бер чо­кы­ры ке­бек.
Мин үзем дә кы­ра­гай­ла­нып бет­тем, авыл­даш­лар күрмәсә
ярар иде дип яшим, ке­ше ара­сы­на чы­гар­га ки­ем кал­ма­ды, ә
ул ба­ла­ның ак­ча­сын ала да тип­те­реп яши. Эчеп ал­са, ке­реп,
ми­не мыс­кыл итә; бәргәләп чы­гар­ган идем, бер ат­на­га япты­рып куй­ды. Үзе ба­ла­ны да ке­реп ка­ра­ма­ган. Мон­да бер
карт апа бар, шул кө­ненә бер ке­реп аша­та тор­ган бул­ган,
ба­ла ат­на буе үзе­нең пыч­ра­гын­да ят­кан, бө­тен җи­ре чи иткә
әйләнгән. – Ил­дус та­гын күз яшен сөр­теп куй­ды. – Си­нең
дә ачу­ың килә­дер, җе­бегән дип уй­лый­сың­дыр. Тик ниш­лим?
Ка­гыл­сам, та­гын ябып ку­яр­лар дип кур­кам. Бу гө­наһ­сыз сабый­ның ни га­е­бе бар, без­нең бө­тен гө­наһ­лар­ны ул күтәргән,
ин­де ки­леп ач­ка үте­рик­ме?
Та­һир бө­тен җа­ны белән тетрән­де. Юк­ка әйт­миләр икән
ба­ла кай­гы­сы ки­термә­сен дип, бу сүзләр­нең мәгънә­сен үз
кү­зең белән күргәч кенә аң­лый­сың икән. Та­һир үзен көчкә
кул­га алып, Ил­дус­ның иң­ба­шы­на ку­лын сал­ды.
– Син ял­гыз тү­гел, без си­нең белән. Мө­нирәгә үзе­безне сын­ды­рыр­га бир­мик. Бор­чыл­ма, мон­нан соң ба­ры­сы
да әйбәт бу­лыр, – дип, Та­һир кай­тыр­га җы­ен­ды, ашы­гып
чы­гып кит­те. Ул ма­ши­на­сын кай­ту ягы­на ку­ды, күргәннәришеткәннәр аны шул­чак­лы тетрән­дер­де, күз ал­дын­нан ябык,
ва­кыт­сыз кар­тай­ган, иңнә­ре асы­лы­нып төшкән Ил­дус дус­ты
китмә­де.
Кап­ка тө­бенә кай­тып тук­та­гач та ты­ныч­ла­на ал­ма­ды,
өйгә ки­леп керүгә, кар­шы­сы­на йө­ге­реп чык­кан ул­ла­рын:
– Ки­ле­гез әле, – дип, берәм-берәм ал­ды­на утырт­ты, икесен дә күкрә­генә кыс­ты. Ба­ла­лар баш­та бер-бер­сенә, ан­нан
әтилә­ренә ка­ра­ды­лар, бәләкәй улы әти­се­нең кү­зендә яшь
кү­реп, «ә­ти елый», дип, би­теннән сый­па­ды.
Та­һир бү­ген бик мө­һим бер нәрсә­не аң­ла­ды: сау-саләмәт
ба­ла­ла­рың бу­лу нин­ди зур бә­хет икән! Алар­да си­нең киләчәгең, карт­лы­гың. Ил­дус хә­лендә ка­лу­дан да зур бә­хет­сез­лек
юк­тыр.
Әл­фия йөрә­ге белән той­ды: нәрсә­дер бул­ган. Ул Та­һир
ал­ды­на ки­леп тезлән­де.
Та­һир олы ко­ча­гы­на ба­ры­сын бергә коч­ты, Әл­фи­я­се­нең
җирән чәчлә­ренә бо­ры­нын төр­теп, «ка­дер­лелә­рем ми­нем»,
дип пы­шыл­да­ды.
* * *
Та­һир чы­гып киткәч Ил­дус бик озак ишеккә ка­рап
тор­ды, ан­нан ак­рын гы­на улы­на бо­рыл­ды. «Ко­ляс­каң да
бәләкәйләнгән шул ин­де, үземә ясар­га ту­ры ки­лер. Эх, улым,
ас­тың да юеш икән бит», дип сөйләнә-сөйләнә, ба­ла­ны кой­кага сал­ды, ко­ры ыш­тан ки­дер­де, ба­ла уя­нып ар­лы-бир­ле болган­ды, авы­зын ачып көлгәндәй ит­те. Бүтән сөйлә­шер ке­ше­се
бул­ма­гач, Ил­дус улы белән сөйлә­шергә кү­неккән иде.
– Менә, әти­ең­нең дус­тын күр­дең­ме ин­де, улым, без
аның белән бергә үс­тек. Та­һир абы­ең, авыл­га кай­тыйк, ди.
Ник кайт­мас­ка, нигә чи­тен­се­нергә, теләп ал­ган чир тү­гел
бит, шу­лай­мы, улым? Та­һир абы­ең ярдәм итәр­мен ди­де. – Бала, аң­ла­ган ке­шедәй, ба­шын бор­га­лап көлгәндәй ит­те. Ил­дус
та ел­май­ды: – Әйбәт ке­ше ул Та­һир абы­ең, ә аның Әл­фи­ясен күрсәң – гел кар кы­зы ин­де. Хәер, си­нең кар кы­зын да
күргә­нең юк шул. Ярый, авыл­га кайт­сак, мин си­ңа ба­ры­сын
да күрсә­тер­мен. Тик мон­нан гы­на тизрәк ко­ты­лыр­га кирәк
безгә. – Ил­дус ачу­лы ка­ра­шын кар­шы сте­на­га юнәлт­те, аның
те­ге ягын­да кү­ңел­ле му­зы­ка, көлгән, би­егән та­выш­лар ишетелә иде. – Си­нең пен­си­я­не ал­ды да бәйрәм итәләр хә­зер,
та­мак­ла­ры­на ар­кы­лы тор­гы­ры.
Ил­дус бүтән ва­кыт­та­гы ке­бек ачу­ын ка­бар­тып, җа­нын
телгәләмә­де, ул ал­да­гы тор­мыш ту­рын­да уй­лан­ды. Киләм,
ди­де бит Та­һир, ул әйткән сү­зендә то­ра тор­ган ке­ше. Ил­дус
үзе­нең шу­шы ту­лай то­рак­тан, күр­шедә­ге Мө­нирәдән, аның
ак баш­лы ма­ла­ен­нан га­рык бу­лу­ын аң­ла­ды, ан­да да әз генә
бул­са да ке­шечә яшәү телә­ге уян­ды. Әллә йок­ла­ды, әллә төн
буе киләчәк ту­рын­да хы­ял­лан­ды – иртән иртүк дәртлә­неп
эшкә ябыш­ты. Үзендә әллә нин­ди көч то­еп, хәт­та бо­рын
ас­тын­нан гы­на нин­ди­дер көй көй­ли-көй­ли, су ки­тер­де, үрмәли-үрмә­ли бүлмә­сен юар­га, җы­еш­ты­рыр­га ке­реш­те. Бө­тен
эшен эшләп бе­тер­де, аның бү­ген эчә­се дә, баш төзәтә­се дә
килмә­де. Ул үзал­ды­на ел­ма­еп, нәрсәгә­дер сөен­де, әллә кая
аш­кын­ды.
– Ә хә­зер, улым, душ керә­без, юы­на­быз, Та­һир абы­ең
килүгә, чис­та бу­лып то­рыр­га кирәк. Ак­ча ал­гач, чәч­не дә алды­рыр­мын, – ди­де көз­ге ва­ты­гын­нан ка­рап, ага­ра баш­ла­ган
чигә чәчлә­рен сый­пап.
Ил­дус эшлә­рен бе­те­реп, Та­һир кал­дыр­ган кол­ба­са­лар­ны
ту­рап, тәм­ле кән­фитләр ку­еп, үзенчә бай өстәл әзерлә­де. Бу
ри­зык­лар­ны кай­чан аша­га­нын да хә­терлә­ми иде ин­де. Авызын ачуы бул­ды, ишектән Мө­нирә ки­леп кер­де. Кай­чан­дыр
ка­ра бул­ган чәч кыс­ка итеп ки­селгән, сап-са­ры төскә бу­я­тылган, күзлә­ренә кыч­кы­рып тор­ган зәп-зәңгәр буяу сөрткән.
Төн­ге ка­ты бәйрәмнән соң юыл­ма­ган бит, эт җо­ны­дай укма­шып кат­кан чәч, ше­шенгән күз ка­бак­ла­ры. Ил­дус аңа аек
күз белән җирә­неп ка­ра­ды. Мө­нирә, өстәлдә­ге ри­зык­лар­ны
кү­реп, Ил­дус­ка текәл­де:
– Хе, ба­е­ган­сың, ях­шы кол­ба­са­лар гы­на ашап ята­сың,
бал­лы сөт өслә­ре, кән­фитләр… Кая, без дә ашыйк, – дип, кәнфитләр­не уч­лап кесә­сенә ту­тыр­ды. Ил­дус йод­ры­гын төйнәп
те­шен кыс­ты. Мө­нирә яңа баш­лан­ган бер буй кол­ба­са­ны да
эләк­те­реп ал­ды. – Оныт­тың­мы әллә, та­гын бер ба­лаң бар,
аның да ашый­сы килә.
Ил­дус аяк өс­те то­рып бас­ты, ул бү­ген аек иде.
– Куй өстәлгә, си­ңа тү­гел ул, си­нең кө­че­геңә дә тү­гел.
Кем яса­ган – шул ашат­сын.
– Кем яса­ган, син яса­ган, син аша­тыр­га да ти­еш! – дие Мө­нирә ки­селгән олы бер кисәк кол­ба­са­ны авы­зы­на тыгып.
– Ми­нем кай җи­ремдә ак чәч белән са­ры сип­кел күрәсең, кыч­кы­рып то­ра бит урыс ба­ла­сы икә­не.
Шул­чак ишектә кеч­кенә ак баш кү­рен­де, Мө­нирә ку­лында­гы кол­ба­са­ны ба­ла­га суз­ды:
– Мә­ле, улым, әти­ең си­ңа кол­ба­са ал­ган. – Ак баш­лы
ма­лай кол­ба­са­ны ал­ды да ишектән чы­гып чап­ты. Ил­дус Мөнирә­нең ха­лат из­үеннән эләк­те­реп ал­ды. Мө­нирә бар кө­ченә
«ү­терәләр, кот­ка­ры­гыз!» дип кыч­кы­рыр­га то­тын­ды.
Ил­дус ишек­не ач­ты да аны ко­ри­дор­га эт­те, Мө­нирә юан
шәрә бот­ла­рын ял­ты­ра­тып, ко­ри­дор ур­та­сы­на су­зы­лып барып төш­те, кесә­сенә ту­тыр­ган кән­фитлә­ре идәнгә чә­чел­де.
Ил­дус бе­раз ка­рап тор­ды да:
– Фа­хишә, ише­гемә якын килә­се бул­ма, му­е­ның­ны сынды­рыр­мын, – дип ише­ген шап итеп яп­ты да бикләп куй­ды.
Ко­ри­дор­дан үтеп бар­ган олы яштә­ге Ни­на апа бу та­ма­ша­га
ка­рап тор­ды да, идәнгә чә­челгән кән­фитләргә ишарәләп:
– Нәрсә, улы­ңа күчтәнәч алып кергән идең­ме? – ди­де
хәйләкәр ел­ма­еп. – Әллә кичә дус­ты ки­тергән күчтәнәч­не
та­лап чык­тың­мы?
– Кит, карт җүләр, кар­шым­нан, – дип ямь­сез та­выш
белән кыч­кыр­ды Мө­нирә, ан­нан көчкә ая­гы­на бас­ты да бар
кө­ченә Ил­дус­ның ише­генә ки­те­реп тип­те.
– Ал­каш, та­гын ты­гам әле мин си­не ун­биш сут­кага, хәшәрәт, – дип акы­ру­ын бел­де. Ишек тө­беннән ерак
китмәгән Ни­на апа очып ки­ре кил­де.
– Утыр­тып кы­на ка­ра! Га­рип ба­лаң­ны үзең ка­рар­сың,
ка­ра­ма­саң, ми­ли­ция ча­кыр­тыр­мын!
Бу бе­рен­че генә ыз­гы­шу тү­гел иде, Ни­на апа – мес­кен
Ил­дус­ны як­лау­чы һәм аң­лау­чы бердән­бер ке­ше иде мон­да.
Ул аның мон­да ки­леп то­ра баш­ла­ган тәү­ге ва­кы­тын да хәтер­ли, нин­ди та­за, чибәр егет иде. Шу­шы ха­тын гы­на аның
ба­шы­на җит­те, җир­бит, теләсә кем белән ку­нып йө­ри, ба­ланың пен­си­я­сенә тип­те­реп яши, шул ак­ча­га ки­енә. Ә ба­ла­ның
ал­маш­ка бер бө­тен ыш­та­ны да юк, Ил­дус­ның да өс­тенә
ки­я­ренә юк. Ил­дус­ның эшләп тап­ка­нын да ур­лап ашый бит,
юнь­сез. Элек Ил­дус­ның әти­се, ту­ган­на­ры килә иде, тик бу
елан бө­те­не­сен биз­де­реп бе­тер­де. Кичә нин­ди­дер бик чибәр
адәм кил­де, аның ике сум­ка ри­зык алып килгә­нен дә кү­реп
тор­ды Ни­на апа, бү­ген Мө­нирә шу­ны та­лар­га кер­де ин­де.
Беркөн­не Та­һир та­гын ике сум­ка күтә­реп ки­леп кер­де,
керә-ке­реш­ли ел­ма­еп:
– Нихәл, Иль­яс улым, хәлләр ни­чек? – дип ба­ла­ның
ку­лын кыс­ты. – Мин си­ңа ки­емнәр алып кил­дем, Әл­фия
апаң За­һир­ның кай­бер әй­берлә­рен дә сал­ды, яңа­ла­ры да
бар. Ил­дус, үпкәләмәсәң, си­ңа да үзем­нең кай­бер ки­емнәрне алып килгән идем, күрә­сең бит, та­за­рып кит­тем, алар­га
сый­мыйм.
Ил­дус сөе­нечтән нишләргә дә белмә­де, аның улы белән
бер­кем­нең дә кул би­реп кү­решкә­не юк иде әле. Бу – ир ке­ше
өчен зур го­рур­лык бул­ды.
– Ил­дус, нишләп то­ра­сың, чәй куй, менә пәрәмәчләр –
су­ын­ган­чы аша­гыз. Менә мон­да бер та­вык, аны­сын пе­ше­
рер­сез. Бәрәң­ге ма­ши­на­да кал­ган икән, – дип Та­һир чы­гып
йө­гер­де. Ил­дус әллә шат­лык­тан, әллә кау­шау­дан, нәрсәгә
то­ты­ныр­га белмә­де, чәй­не­ген бер ал­ды, бер куй­ды. Ул арада җилкә­сенә бер кап­чык бәрәң­ге са­лып, Та­һир ки­ре кер­де.
Ил­дус, чи­тен­се­неп:
– Бу без­нең ике­безгә бик күп бит, кирәкмәс иде ул чаклы, – ди­де.
– Ал­ла­га шө­кер, ми­нем сез­не генә туй­ды­рыр­лык ри­зыгым җитәр­лек, озак­ла­мый, бер җай та­бып, авыл­га да кү­че­рермен. Ка­ра­ле, дус, килә­се ат­на­да са­бан­туй бит, ан­нан, без­нең
юби­лей да. Син бит без­нең ки­яү җе­ге­те, син­сез бер­ни­чек
тә бул­мый. Әл­фия дә ча­кы­ра, кай­тыйк, Ил­дус, үзем ки­леп
алам.
Ил­дус моң­су күзлә­ре белән идәнгә төбәл­де:
– Үткән го­мер, – дип авыр су­ла­ды. – Юк, ми­ңа ан­да чыгар­га яра­мый, бу тор­мыш­ка ки­ре кай­ту авыр бу­ла­чак, кыс­тама, – дип баш сел­ке­де.
– Син нәрсәдән кур­ка­сың, го­мер буе шу­лай ке­шедән качып яшәргә җы­е­на­сың­мы?
– Белә­сең бит, елы­на бер килгән са­бан­туй­га ха­лык
сөенә-сөенә, үзен күрсә­тергә, ке­ше кү­рергә дип чы­га. Ә мин
нәрсә – үзем­не жәллә­тергә чы­гыйм­мы? Шу­шы га­рип ба­ла­ны
өс­терәп ба­рыйм­мы? Юк, дус­тым, си­нең кыз­га­ну­ың да бик
җиткән, әллә син бу ал­каш­ның го­рур­лы­гы юк ди­сең­ме? Әллә
бу әй­берләр­не ка­бул итү җи­ңел дип белә­сең­ме? Әйе, юк­лык
авыр, ә кыз­га­ныч бу­лу та­гын да авыр­рак.
Та­һир көч­ле кул­ла­рын аның җилкә­сенә сал­ды:
– Үпкәләмә, ми­нем си­не мон­нан йол­кып ала­сым килә.
Мин бә­лагә та­ры­сам, син дә ми­не таш­ла­мас идең, шу­лаймы? – Та­һир Ил­дус­ның күзлә­ренә ка­ра­ды.
– Шу­лай.
– Алай­са, хә­зер кем­нең хә­леннән килә – шул ярдәм итә.
Ни те­ли­сең, хәлдән килгән­нең ба­ры­сын да эш­лим.
Ил­дус бе­раз уй­ла­нып тор­ды да:
– Мө­нирәдән ераг­рак яши­сем килә, – ди­де ял­ва­ру­лы
күзлә­рен ту­ты­рып.

Зифа Кадырова

Дәвамы бар